"(Zły) kibic" II

  Skończyłem poprzedni felieton na piosenkach, śpiewanych przez kibiców. I nie wiem, czy coś jeszcze napiszę w tej sprawie. Chyba czas przejść do opraw. Częstokroć wiele ludzi nawet nie wiedzą nic o meczowych oprawach, może widzieli oprawę z Serie A, Primera Division czy jakiejkolwiek ligi południowoamerykańskiej, ale jeśli chodzi o naszą nie-poczciwą ligę - człowieku, zapomnij o tym! Zwykle gros osób nie jest świadom tego, że Polska to największa scena ultras w Europie Środkowej. Chóralne pieśni, zagrzewające skandowanie, kolorowe sektorówki, kartoniady, kontrowersyjne racowiska - to wszystko, co można zobaczyć na polskich meczach, i nie tylko meczach piłki nożnej, ale też na żużlu, siatkówce, koszykówce i hokeju na lodzie. W tej kwestii muszę napisać: nie wiecie, jak ja się czuję dumny, kiedy słyszę, że Polacy mogą uczynić z meczu nie tylko efektowną zadymą, o której wiadomo w ogólnopolskich mediach już po kilku minutach od jej rozpoczęcia. Mogą uczynić efektowną oprawę, o której dowiaduję się dopiero z "To My Kibice!" lub z witryn internetowych o klubach lub(częściej) fanklubach. I zastanówcie się teraz: Co lepiej promować - hools czy ultras? Kogo tolerować i szanować, a kogo ganić(może względnie ganić)?

  Moim skrajnym skromnym zdaniem, stawiajmy na ultrasów, bo tylko oni są jeszcze w stanie nadać żywszego koloru naszemu futbolowi, który jest skorumpowany, chciwy i wiecznie podminowany. Nie obawiajcie się ultrasów - oni nie są wandalami, degeneratami czy (broń Boże!) osobami z sadystycznymi skłonnościami. To ludzie, kochający piękną stronę sportu, kochających okazywać i "przetwarzać" pozytywną energię. I wreszcie, last but not least, to uzależnia jak kokaina, od pierwszego razu!