Dla "Epiphany" Solitary Experiments i po raz drugi dla "Lost Love" Simon'a O'Shine'a i TrancEye'a
Z więzienia zwanego sercem, moim sercem
Uciec ze swej celi chce uczucie, wypełnione w swej tkance ciepłem
Które jednoczy umysły zakochanych
Które nadaje dla nas fale wzniosłości i radości
Które stanowi autostradę do raju miłości
Które nieuczynione nikomu zamienia się w antarktyczną, lodową pustynię.
Dotarłem do Pól Elizejskich - wicher niosący wieść tam wspaniałą to sztuczny powietrza pęd
Dotarłem do Nieba - barokowy splendor tam to trujące kominy industrii
Dotarłem do Utopii - mirakl wielki niczym Krzyżtopór obrócił się tam w gruz bez znaczenia
Wiara to degeneracja
Nadzieja to smród
Miłość to kłamstwo.
Dźwięk klawisza syntezatora to słowo umiłowania
Melodie syntezatora to czyn umiłowania
Miłość biegnie niespiesznie przez obwody
I to jest elektroballada
Ballada na syntezator i automat perkusyjny.
Wpatrzony w wieczorny dym, co krąży gęsto po ciemnym dachu
Samotność moje ciało owija drutem kolczastym
Żądza miłosnej przygody tli się w resztkach ogniska, co ociepla mnie
Idę donikąd, tam, gdzie zagra dla mnie przeznaczenie.
W minionym miesiącu, styczniu, minęła już dekada od założenia bloga. Mówiąc słowami pewnego biznesmena zagranego przez Cezarego P. w filmie "Skrzydlate świnie": "jestem daleki od werbalizowania entuzjazmu". O tak, to jest prawda. Moja twórczość była doceniania, była też gnojona, szczególnie, gdy zaczynałem, czyli dekadę temu, w drugiej klasie przysłowiowej "gimbazy". Napisałem do tej pory może z 200-250 wierszy, kilka opowiadań, prowadziłem krótkotrwałe cykle, w których przyznaję, byłem mocno niekonsekwentny. Ale to już zostało z tyłu, daleko za plecami, i nie sądzę, bym wrócił do tego, podobnie jak do prozy. Od czasu do czasu napiszę jakiś refleksyjny materialik, ale to nie jest nic zorganizowanego. Bo i tak najważniejsza jest poezja. W niej przekazuję swoje myśli, uczucia i to wszystko, co jest zdefiniowane przez to niesamowite zjawisko, badane przez religioznawców, mistyków, filozofów czy wszelkich fascynatów kultury, jakim jest dusza. W tym miejscu chciałbym podziękować wszystkim tym, którzy czytają, to, co napisałem, dziękuję za pochwały i krytykę. Fakt, jestem za to niezmiernie wdzięczny, ale w tym momencie tworzy się melanż radości i zgorzknienia - radości, gdyż przetrwałem dekadę, choć zapewne niezbyt rozpoznawalny, ale czy to powinno mieć znaczenie? A zgorzknienia, ponieważ zawsze mogłem napisać więcej, bo wiele pomysłów szybko przychodziły na ten świat i szybko z niego odchodziły, szczerze mówiąc, już nawet teraz nie pamiętam, co chciałem zawrzeć w niektórych wierszach, tym bardziej, że są zamaskowane za mgłą przeróżnych środków ukrywających właściwą treść. Ale i tak się cieszę, że wytrwałem dekadę. I należy mieć nadzieję, że wytrwam kolejne dziesięć wiosen, tylko co ja napiszę w roku 2025, w wieku 35 lat...
