"Załości przestrzeni lat"

Siedzi ja-człowiek w koronie spokoju nad przepaścią

Wpada w lodowy ogień

Niczym liście, wodą spływające

Gra w lodowym ogniu na gitarze myśli

Swe rzewne, słowiańskie piosnki

Ciało krojone sztyletem bólu

Odpływa w lodowym ogniu

Do miałkiego oceanu

Pozostając tam wrakiem

Aż wszystkie proroctwa się nie dopełnią...