"Te słowa, niszczące troski, lecz niczego nie zmieniające"

Te formy, które wzajemnie się uzupełniają

"Kocham cię" - ono niweczy troski, lecz niczego nie zmienią

Choć tak bardzo cię pragnę, ciebie, której nigdy nie spotkałem, nie wyrzeknę się tego, co mnie tworzy

Choć możesz tysiącami metod formułować "kocham cię", nie wyrzeknę się tego, co tworzę, czego chcę, by zamienić swą dusze w banalną rutynę

Pokochaj moją wiarę, arytmię mojego rozumu, raka, co wyżera we mnie tą nieokreśloną normalność - to ja pokocham ciebie

Tchnienie mego ciała płynie ze spacerów wśród betonowego lasu bez barokowego patosu - może ty będziesz nim

Lecz umiłowanie ciebie pozostanie może w okowach nicości, a co ma dalej trwać, będzie trwało dalej.

"Ta, która jest mną"

Rozdarty miałkością i bylejakością duszy świata

Dotykam w nocny czas konstelacji gwiazd, w których jest Ona

Zakryta ciemnym całunem w Wielkim Wozie, Cefeuszu, a może Perseuszu

Wiara gaśnie, gdy przebudzenie porankiem przychodzi i otwiera me oczy zmęczone

Wiara goreje, gdy wieczorem z dworca odjeżdżam pociągiem ku korytarzowi snów

Czy śmierć mnie samego odprowadzi do lasów, na łąki, do ogrodów, do lśniących diamentami i złotem miast, sadów przepełnionymi egzotycznymi owocami, gdzie spotkam Ją?

Ależ pragnę odnaleźć Ją tutaj, gdzie ból mieszamy z euforią

Choć pogodziłem się, że pierwsza droga może prowadzić przez pustkowia.