„La belle epoque(wszelkiej bojaźni szlaki krążą we mnie)”

Wiersz inspirowany psalmem nr 42 „Tęsknota za Bogiem i świątynią wyrażoną prośbą o powrót do niej” oraz psalmem nr 130 „Z otchłani grzechu ku Bożemu miłosierdziu”, pochodzącymi z biblijnej Księgi Psalmów

Świt się pojawia za oknem, a sen umyka w objęcia zapomnienia

Świt się pojawia za oknem, i nowy dzień wlewa we mnie rozrzewnienie

Kiedyś, jak i dziś, słowo o perfekcji nas nie staje się ciałem

Z nowym dniem nastaje takie samo, nowe rozrzewnienie

Rozrzewnienie to jest betonowym murem dzielącym mnie od ludzi

Kiedyś odnalazłem swoją nadzieję pośród tłumu, dziś tłum mnie przeraża

Kiedyś z kimś, dziś dom dzielę z samotnością

Kiedyś zwalczający troski, dziś wszelkiej bojaźni szlaki krążą we mnie

Mógłbym zaufać boskim siłom, lecz nie wiem, czego ode mnie chcą

Mnie, niepogodzonego z rzeczywistością, zabierzcie stąd, boskie siły

Być może ateizm i bezduchowość to kwintesencja prawdy, lecz i tak będzie lepiej, jak zabierzecie mnie stąd

Mnie, rozdartego między towarzyszami życia a samotnością, zabierzcie stąd, jeśli tak będzie lepiej.

"Wierzę"

Wiersze dedykuję osobom, które ogarnia często melancholia i czują się, jakby nie pasowali do tego świata i świat nie pasował do nich, ale nie chcą odejść z niego i wierzą, że gdzieś poza kosmosem istnieje lepszy świat... I o nim marzą...

Posłuchajcie tego – opowieści o marzeniu

To marzenie najpiękniejsze z najpiękniejszych – odejść do lepszego świata

Ileż dni mi policzono, ileż jeszcze pór roku obejrzę swymi oczyma, ileż razy jeszcze poczuję na swym policzku płatek śniegu zimowego i i na moim torsie palące słońce letnie?

Takie życie wiedziemy przepełnione nadnaturalnymi cudami, że ta wieczność w doczesności to pustynia

Lodowa, bo me myśli w niej zamarzają, gorąca, bo me przegrzane ciało słabnie bez wody, której już nie ma, bez oazy, której już nie ma

Ileż dni mi policzono, ileż dni jeszcze liczy moja droga?

Tego się dowiem, gdy odejdę do lepszego świata.

"Dla tej, której nigdy nie spotkałem VI"

Dla „Desire of My Heart” Etasonic'a

Ciebie nie było 10 lat temu – uciekłaś być może spłoszona, siebie nie rozumiejąc, choć zakochani w sobie

Ciebie nie było 5 lat temu – podświadomie cię szukałem, lecz kapryśny los zaśmiał się i cię nie znalazłem

Ciebie nie było rok temu – to czas nieubłagany wyjawił druzgocącą prawdę o mnie

Mógłbym zaśpiewać tak przejmującą lamentację, by zbudzić uśpione uczucia w ludziach

Mógłbym napisać tak mocno przekonany o sile uczuć sonet, że dla miłości mógłbym zmienić piekło w niebo

Mógłbym namalować taki obraz, który biłby blaskiem gloryfikującą miłość

Mogę to wszystko zrobić, lecz ciebie nie ma – więc dla kogo?

Znów napiszę wiersz, myśląc o tobie, a my jesteśmy razem tylko w nocnym marzeniu

Śnij, poeto, śnij, tylko w twoich snach jesteś zaprawdę radosny w miłosnym spełnieniu...