Dla „Sole Oriente” Vast Vision & Hindsight
Dryfuję bezwładnie wśród chmur śnieżnobiałych
Przekleństwo choroby z miłości wegetuje pośród trosk, które pięknie porzuciłem
Jasny dach świata niesie mnie ku obiecanemu mi ogniowi radości
Które ogrzeje zamrożoną mą krainę, gdzie dawniej śpiew wyrywał chwasty zwątpienia
Czy obietnica się spełni i w cud odmieni to, co kiedyś kochałem?
Dla "Ona wie" Universe
Czy minęła mnie na ulicy, na ruchliwej alei jak zjawa, co nieświadomie chce tego samego, co ja?
Czy podała mi w barze piwo, wzrokiem prosząc nieświadomie o to samo, co ja?
Czy rozmawiała ze mną i moimi przyjaciółmi, między słowami nieświadomie prosząc o to samo, co ja?
Czy tym, co są panami losu, magnatami zaświatów, chce poruszyć ich z kamienia sumienie, żądając rozpaczliwie tego samego, co ja?
Może cię już spotkałem, lecz coś oślepiło mnie i nie pozwoliło mnie cię zobaczyć
I tak wciąż jesteś tym aniołem, którego nigdy nie spotkałem.
Zimny, długi dzień przyszedł i zagościł w mym mieszkaniu
Ten żar dziś tak daleki, gorące serce schowane w chłodnej wilgoci podziemi
Żadnym górniczym szybem nie dotrzesz do żaru, jest zazdrośnie skryty przed naszymi oczami
Żyję czarną żółcią, rozlaną w wierszach, teraźniejszością bez przeszłości i przyszłości
Wiara jak ocean trwa, choć zmienia swe kształty
Rozum został sprzedany za garść beznadziejnych, miedzianych groszy mistralowi, co hula po kątach mych
"It's a pity": mówią ludzie z zachodnich wysp, a ja tymi samym słowami przyłączam się do nich
Czy szukać siebie teraz mam w gwiazdach, mgławicach, planetach nieodkrytych?
Oto grzmiąca armia - młodzi gniewni, rozżaleni, rozgoryczeni
Popchnięci przez karuzelę losu w partyzantkę, poezję, płaczące wściekłością elaboraty, modlitwę do nadziei zwanej lepszym, rozboje, co obracają niepozorny błogostan w apatię i wszystkie ubóstwo
Idą z głowami uparcie wbitymi w ziemię, z zapisanym w mózgu wersami o pożądaniu piękna miłości, lęku nienawiści i poszukiwaniu antidotum, który uleczy tak wielki weltschmerz
Depresja, alkohol i narkotyki to nowa era dekadentów, zwanymi młodymi gniewnymi, rozżalonymi, rozgoryczonymi
Gdzie jest niebo zwane spokojem?
Gdzie są ci, co są barwami, tworzącymi świętą miłość?
Dlaczego prawdziwy śmiech zmieniamy w pozory epikureizmu?
