"Ogłupieni, ale nie głupi(wiara, którą czczę)

To my, innowiercy - ogłupieni, ale nie głupi

To my, współżyjący z naturą - bez polityki, bez gospodarki, bez społecznych symboli

Czy religijna koegzystencja będzie naszą strawą?

"Voyager"

Dla tych, którym tęskno do podróży

Ponieść swe myśli - na kołach samochodu, na szynach kolejowych, w powietrzu na stalowych skrzydłach

Oczami duszy ujrzeć Rysy, Śnieżkę, Łysicę

Mazurskie jeziora bezszumnie trwające

Jurajskie skały wapienne wyrzeźbione przez miliony lat

Górę Św. Anny, gdzie kamieniołomy, wapiennik i amfiteatr

A potem ujrzeć je oczami ciała, wzmóc bicie radości, posmakować ujarzmianie ciekawości

Poprzez Śląsk, Małopolskę, Podlasie, Warmię i Pomorze

Kształtować swój światopogląd, nasycać się widokiem, co prze do papieru i płótna

Niszczyć nawracające jądro zwątpienia, pocieszać siebie stale naturą i architekturą

Dotykać maszyn parowych, cegieł i kamieni zamków, chłodu rzek, jezior i mórz, kory starodawnych drzew, co tworzyły święte gaje

I bez ustanku budować siebie, rozszerzać się o nowe horyzonty animy

Do końca, który na nas cierpliwie oczekuje.

"Za tymi latami, co uciekły bezpowrotnie"

Dla "Ethereal Rhapsody" Simon'a O'Shine'a i Sergey'a Nevone'a

Oglądam polski serial W.M.  - on wzniósł moją nostalgię ponad Himalaje, ponad Olympus Mons

Siedzę odrętwiały w fotelu - wiem, że przyszłość stała się grozą niepewności

Jakże brak tej przeszłości, tych lat, co uciekły bezpowrotnie i pozostaną w mym ja roztrzaskanym przez brutalność życia

Ja pragnęło żyć, konsumować energię wszystkich żywiołów, zaspokajać głód wiedzy, zwiedzać relikty dziejów, które śpią w budowlach i przyrodzie

Za tymi latami, co uciekły bezpowrotnie, już nie biegnę, bo nie dogonię

Bo pozostaną w historii, i nikt ich już nie tknie, i nikt ich już nie ożywi.

"Ambient"

Podróż zmysłów zaczęła się

Wzrokiem sięgam tam, gdzie sięgnąć nie mogę

Słuchem słyszę to, czego usłyszeć nie mogę

Smakiem czuję cierpką słodycz, psychodeliczną sieć

Co wciąga w sensualny harmider

Dotykiem oglądam otoczenie - sensory wkraczają w ostateczny etap

I koniec ambientu - a w czaszce gra dalej muzyczne LSD, lecz znika wyobraźnia

Kosmos uciekł, wizje rozpłynęły się - znów nastały nudności, co wirują zawsze tak samo aż do furii.

"Mądrość i miłość"

Co mi po mądrości, jak nie mam miłości?

Życiem bijące ciało to teraz martwe, słabe kości.

"Ten świat, tamten świat"

Dla tych wszystkich, o myślą o przyszłości

Czarna żółć jak podagra gryzie me myśli

I tęsknie do tych dalekich konstelacji, ciał niebieskich oblanych ciemną tonią tajemnicy

Nie dojrzysz ich gołym okiem, teleskopem

Kiedy ludzka stopa dotknie drugiej Ziemi - nie wiesz ty, nie wiem ja

Tam woda i powietrze też wyznacza rytm życia, taki sam, a tak odmienny

Jesteśmy tu - świat jest piękny, a taki brzydki

Jesteś tam - niech tamten świat będzie jak dla Słowian Wyraj

Jesteśmy tu znów - panta rhei, życie takie samo, a jednak inne po tych przebytych latach świetlnych

Przeszłość nie wróci, na zawsze pozostanie poza Wszechświatem.

"Trance is for the dreamers"

Przebudzenie marzeń - to mój los

Śnię na jawie - jestem w Niebie, tu, na Ziemi

Śnię na jawie - ona mym przewodnikiem

Co wskazuje swym palcem na Niebo, tu, na Ziemi

Trance jest dla marzycieli

Dla nas, burzących nią osnowę zwykłych spraw.

" Ty Ja"

Dla "Echoes of Waves" i "Touched by an Angel" InnerSync'a

Szept fali morza zrobił krok, drugi krok, trzeci krok

Jest tak blisko, a tam słońce walczy z widnokręgiem, by przegrać

W szepcie fali jesteś Ty, która będziesz moją Afrodytą

Narodzisz się tak jak ona z morskiej wody, a może stepowej trawy, górskiej skały, piasku pustynnych wzniesień

Bóg miłości zstąpi tutaj, pośród nas

I wiarę mi podaruje, która serce napełni rozkoszą

Bo ty będziesz moją Afrodytą, moją Utopią.

"Kult przeciętności"

Ciężar klątwy to wymowny grymas na mej twarzy

Niewidoczny, w moich resztkach duszy śmiejący się ze mnie

Oto przyszłość, wyczytana dzisiaj: inteligentni są straceni

Pomocą nie będzie megalomania ani pewność siebie

Z psychofizyczną Biedą przemierzamy świat, rujnujemy siebie, by innych rujnować

Po to, by spocząć w grobie, bez spokoju jak za życia, tak i po śmierci

Ty, stworzycielu o wielu imionach

Mogłem narodzić się personifikacją kultu przeciętności

Dlaczego tak nie postąpiłeś - czy już zapłaciłem za grzechy poprzednika?

"Oczy bólu"

Oto moje wspomnienie

Krzyczące bólem i tym, co w głębinach ukrywam

Ukrywam nawet przed sobą samym

Czas śmierci nadejdzie, ona mnie zaatakuje

Lecz nawet niebiosa, które mnie nie słyszą

Nawet nie wiedzą, kiedy rigor mortis przywdzieje me ciało

Kiedy głos rozpaczy stanie się martwy - tego niebiosa nie wiedzą

Czy przyjmując do swego domu wieczny sen

W wiecznym śnie będziesz oczekiwać na mnie?

Życiodajny kwiat, bogini, co usunie zmęczenie z mej twarzy, mego wnętrza

Co wygra dla mnie sens, żebym przypomniał sobie, dla kogo buduję mój świat.

"Do wieczności, do nieskończoności"

Dla "The Hammer Has Fallen" i "Purple Heart" Sabatonu

Łza krąży po twarzy - to przeszłych dni sentymentu zwiastun

Dzisiaj idę po przyjemny chłód wieczności - ona czeka na mnie od zawsze

Dzisiaj idę po nieskończoność - by mnie objęła i wyrzuciła w łąki stworzone przez aniołów

Źle, gorzej, najgorzej - to rak zamieszkały w mym mózgu

Na łąkach stworzonych przez aniołów będziesz Ty

To nagroda za martwe życie, które tak już długo trwa.

"Dziewczyna o imieniu Samotność"

Dla "Miss You" Simon'a O'Shine'a i po raz drugi dla "Romancing the Stone" State of the Union

Dotyk Samotności zburzyła moją świadomość

Która chciała walczyć, szukać iskier pocieszenia w płynących odmętach nas samych

Jesteś tylko ty, dziewczyno o imieniu Samotność

Pragnę cię zabić - fascynowaniem się przemocą, pokarmem, napojem, ucieczką w księgi i cybernetyczną przejażdżki

Lecz zabijam siebie, dopóki ty tu jesteś, dziewczyno o imieniu Samotność

Powiedz mi, Samotności, kiedy odejdziesz, jak odchodzi młodzieńczy zapał i ekstaza

Kiedy rzeczywistość dojrzałości puka do bram

Co straciłem?

Co zagubiłem w nieznanej puszczy życia?

Co mową i czynem mam udowodnić, Samotności, abym zyskał Ciebie

Ty, której nigdy nie zobaczyłem na horyzoncie

Horyzoncie, obwieszczającym nowy rozdział.

„W smutnym, zbetryzowanym świecie”

Dla tych wszystkich, co dążą do utopii

 Z bezkresu, który wyprzedza czas i przestrzeń

 Trafiłeś na piedestał ideałów, Halu Breggu

 Przemoc to niechlubna pamiątka z dziejów okrucieństwa

 Roboty to niebiańscy wysłannicy, bohaterowie niegodni pożałowania

 Ulder i glider to pochwała ludzkości, stechnicyzowanych ziem

 Brytem zbetryzowany mężczyzna upija zniewolone instynkty

 Perto to album fotograficzny z przeszłości, zawieszonej gdzieś nad nami

 Nie ma namiętności, nie ma wyzwań, nie ma śmiechu, nie ma twórczości

 Choć pokochałeś Eri, Halu Breggu, będziesz obcym wśród obcych

 Lecz historia przyszłości może się o nich upomni

 I wrócą ludzie do ludzi i radość do radości

 A betryzacja zostanie skazana na śmierć

 Tylko czy ludzie chcą wrócić do ludzi?

"Goryczy, moja przyjaciółko II"

W piekle błyszczy słońce

Bezchmurne niebo płynie tak wolno nad nami

Muzyka natury chce mnie schwytać w łagodnych tonach

A to tylko namiastka raju, którego nie dosięgnę

Zgorzknienie udaje miłość i myśli, że go nie zauważę

Nadejdzie taki rok, miesiąc, dzień, godzina, minuta

Kiedy rozebrane zostanie piekło przebrane za Niebo

I pójdę donikąd, tam, gdzie zagra dla mnie przeznaczenie.

"Ta sama melodia"

Dla "Dream About You" Simon'a O'Shine'a

Wciąż brzmi ta sama melodia

Co skrzydeł dodaje i wznosi nad ten biblijny padół łez

Choć nie skąpimy sobie nam zmian

Czy walczymy z nimi czy się im poddajemy

Wciąż brzmi ta sama melodia

Ale nie ludzką rzeczą jest wiedzieć to

Czy miłość bezsłownie nadejdzie cicho

Czy zaśpiewa całą swą mocą niby aojda w helleńskiej świątyni

Albo u bram Sparty

I wszyscy to wiemy

Że miłość obudzi każdego z nas.

"I ja kiedyś zniknę"

Gdy zamknę na zawsze powieki i mrok położy rękę na mnie

Czy moja wiara się spełni niby marzenia najbardziej upragnione

Że zamieszkam w raju literatów, co ten świat pchał w ogień bólu

Zabili siebie wódką, heroiną, psychotropem, tytoniem, kulą

I gdzieś daleko za kosmosem, w raju literatów zamieszkali

I ja kiedyś zniknę, gdy ostatnia pora roku u mnie zabrzmi

Na moje żądanie lub żądanie losu

I zamieszkam w raju literatów.

"Tam, gdzie skończymy naszą podróż"

Po raz drugi dla "Angel of Hope" Martina Libsena

Nie, to nie Niebo

Nie, to nie królestwo Zeusa

Nie, to nie Nawia

Spotkamy się w miejscu

Gdzie po kres wszystkich rzeczy ucztować będziemy

I świętować władzę przyjaźni i emocji, co składa rozbite serca

I nakazuje celebrować światło szczęścia

Wy, drodzy przyjaciele, czeka na nas miejsce, wymykające się imaginacji

Ty, którą nigdy nie spotkałem - jeśli los utopi szanse tutaj

Spotkam cię tam, gdzie skończę swą podróż.

"Indywidualiści"

Cmentarzysko indywidualistów spala mnie

Kolektywy to nasi towarzysze

Iluzja indywidualisty umiera wśród jednolitości

Na wieki pogrzebana w ziemi indywidualistów.

"Dla tej, której nigdy nie spotkałem IV"

Dla "Angel of Hope" Martina Libsena

Myśl uczucia niknie

Myśl umysłu ginie

Gdy patrzę przez łzy w oczach na twój miraż

Głęboko ukryty wewnątrz mnie

Wzburzone powietrze porywa cię, nie ma cię

Lecz w przyszłości z mirażu narodzisz się Ty

I odkryjesz we mnie szósty zmysł

A ten zmysł to Miłość.

"Moja wieczność"

Umysł mówi: "zostań"

Serce odpowiada: "odejdź"

Rozdarty morzem wątpliwości między lądami pewności, których nigdy nie dojrzałem

Tak daleko jest do brzegów, których nigdy nie dojrzałem

A sztorm swą potęgą staje się zagrożeniem

Czy zatonę?

Czy dobiję do brzegu?

Czy jakaś latarnia nada swym światłem nadziei te słowa, które tak bardzo pragnę usłyszeć?

O tym przekonany jestem - płynę

Lecz czyż nie lepiej by było osiąść na dnie morza niż nigdy nie ujrzeć lądu?

"Samobójca"

W niebiosach lśni pokusa nowego życia

Ja na skrzydłach orlich wzbijam się po nie

Szatan wzgardził, a Bóg ukarał

Klątwą wrażliwości, która bez litości morduje serca

I nikt o tym się nie dowie, choćby pędzący czas zwolnił

Czas zburzyć firmament doczesności

Nie wiem, czy czeka na mnie nagroda spełnienia marzeń

Nie wiem, czy czeka na mnie kara wieczności w strachu i bólu potężnie promieniującym mą duszę niczym Wszechświat

Ja na skrzydłach orlich wzbijam się po raz ostatni

Resztka nadziei toruje mi drogę do nowego życia...

...bo samobójca to mój przyjaciel.

"Anarchia"

Atak lewej strony - zagubienie zatrute tajemnicą poznania siebie

Atak prawej strony - jezioro mej jasności zatrute zagubieniem

Jezioro mej jasności stało się marsjańskim morzem

Które przeminęło

Które zabiło zbyt wiele smaków żywota

Które może nigdy nie istniało.

"Ja, jurodiwy"

Szaleństwo jest imieniem wypalonym na mej twarzy

Ale szaleństwo ujrzysz tylko oczyma duszy

Me milczenie jest psią prośbą o grzechu wybaczenie

Ale nawet moi mentorzy nie są skropieni wiedzą, czym jest ten grzech

Może mentorzy moi wybrali mnie jurodiwym

Ale oglądać go będzie tylko ja.

"Dla tej, której nigdy nie spotkałem III"

Dla David Surok - Dream(Peter Smith Remix)

Głos w pustce bez końca woła

Nic staje się wszystkim

Głos w pustce bez końca krzyczy

Za tą, co stanowi moje serce i umysł

Za tą, co jest snem nieziszczonym

Jesteś obrazem, niszczonym przez lata mych emocji skrytych przygnębionych

Nie ma światła, rozświetlającego mą drogę

Gdzie jesteś?

Gdzie będziesz?

P.S. Z powodu pewnych zawirowań związanych z internetem wiersz został opublikowany na blogu jakiś tydzień po jego napisaniu.

"Gwiazdy będą nasze"

Dla "Streamline" VNV Nation

Jutro już sięgniemy podróży międzygwiezdnych

Nadprzestrzennymi tunelami popędzimy w Wielki Obłok Magellana

Lecz jutro nikt nie wie, kiedy nastanie

Wieczna wojna w nas trwa

Lecz przetrwamy mimo horroru dziejów

Nowe kolonie, nowe planety

Miasta i wsie miliarda cudów złożone z betonu oraz metali

Niech dziś nadziei woda gasi pragnienie optymizmu przyszłości.

"Brat Smutek i siostra Rozpacz"

Forsą nie dojedziesz do miasta zwanego Szczęściem

Brat Smutek i siostra Rozpacz uciekli z Nowhere City

By (nie)winne dusze miażdżyć swą mocą

Ja tak bardzo się myliłem, mea maxima culpa

Mea maxima culpa - kolorowa materia zgniotła moje nogi i już mnie nie niosą

Mea maxima culpa - słodycz spijałem z markowych ubrań

Mea maxima culpa - przebierałem się za Hajs

Wszystko płynie, to już wiedzieli przed wiekami

Wszystko płynie, a wraz z nurtem odór mojego bólu.

"Kara od Absolutu"

Człowiek umarł za życia

W sidłach rozlanej krwi w czaszce uwięziony

Czy to boska kara, że umarł za życia?

Linia żywotu zerwana, to czas dośmiertnej wegetacji

I co mu Absolut szykuje?

Mroźne piekło, śródziemnomorskie niebo czy pusty czyściec?

"O jeden dzień dłużej niż wieczność"

O jeden dzień dłużej niż wieczność chcę mieszkać w ogrodzie zwanym Miłością

Jeść pomarańcze, zakwitające namiętnością

Zerwać jabłka z jabłoni, która promienieje dniem szczęścia przebijającym smutki żywotów ludzkich

Gdzie rosa na trawie głosi słowa ciepła

Gdzie w słaby, nonsensowny proszek obracają się skały bezuczuciowe

Tam spotkam tą, której nigdy nie spotkałem.

"Wybrzeża tego świata"

Na wybrzeżach tego świata nie ma bliskiego mi portu

Lata piękna minęły i chorobą duszy się stały

Nie ucieknę od tego, w czym los każe mi trwać

A nie wiem, w czym trwam

Czy na wybrzeżach tego świata są plaże

Gdzie morze wyrzuca na brzeg jaśniejącą nadzieję

Która myśli niepokoju wymaże nowym sensem bytu.

"Syntezatorowa miłość(dla tej, której nigdy nie spotkałem II)"

Dla "Romancing the Stone" State of the Union

W bieli ujrzałem blask twego smutku oczu

W czerni urzekła mnie radość twej twarzy

Reguluję pierwszy filtr - miłość gromi zło(czymkolwiek by było)

Modeluję brzmienie drugim filtrem - wyrzucam spalone słowa frustracji

Trzeci filtr dołącza się do budowy dźwięku - nie ma murów, nie ma błyskawic złości

To wszystko dla tej, której nigdy nie spotkałem.

"Zbrodnia tęsknoczasu"

Dla "Someone Like You" Ram & Susana

Zachmurzone niebo burzy gromadzi się nad moją krainą

A słońce, które je rozgrzebuje swymi palcami-promieniami - to ty

Twoje ciepło trawi me myśli popękane przez tęsknoczas

A to tylko iluzja snu

Tęsknoczas pożera mnie znów.

"Industria"

Dla "Roter Schnee" Feindfluga

Duch maszyny, duch komina, duch szybu

Wzlatuje w niebiosa ku swej chwale zwycięzcy

Pokonał wody, zwyciężył lasy, podeptał parki i skwery

W wojnie straszliwej i przenikającej

Jam obłożony mieszanką emocji

Nie dane mi wiedzieć

Czy to ideał piękna

Czy to zemsta przyrody...

"Chcę powitać nową erę"

Dla L.

W niezmierzonych wieżach bloków cię spotkałem

Róża i jaśmin goreją ponad twym ciałem ukrytym w wysokościowcu

Myślami tworzę swoją rzeczywistość

Gdzie miłość żyje, krusząc destrukcję czasu

W tej miłości jestem ja

W tej miłości jesteś ty

Dotyk jej przebudzi egzekucję cichej rozpaczy, która we mnie trwa

My nadzieją się nakarmimy

A wieczność stanie się możliwa.

"Dla tej, której nigdy nie spotkałem"

Dla "Epiphany" Solitary Experiments i po raz drugi dla "Lost Love" Simon'a O'Shine'a i TrancEye'a

Z więzienia zwanego sercem, moim sercem

Uciec ze swej celi chce uczucie, wypełnione w swej tkance ciepłem

Które jednoczy umysły zakochanych

Które nadaje dla nas fale wzniosłości i radości

Które stanowi autostradę do raju miłości

Które nieuczynione nikomu zamienia się w antarktyczną, lodową pustynię.

"Ja, reprezentant tej rzeczywistości"

Dotarłem do Pól Elizejskich - wicher niosący wieść tam wspaniałą to sztuczny powietrza pęd

Dotarłem do Nieba - barokowy splendor tam to trujące kominy industrii

Dotarłem do Utopii - mirakl wielki niczym Krzyżtopór obrócił się tam w gruz bez znaczenia

Wiara to degeneracja

Nadzieja to smród

Miłość to kłamstwo.

"Krzyk i milczenie"

Ciało emocji krwawi bezgłośnie

Gdyż krzyk jest milczeniem.

"New romantic"

Dźwięk klawisza syntezatora to słowo umiłowania

Melodie syntezatora to czyn umiłowania

Miłość biegnie niespiesznie przez obwody

I to jest elektroballada

Ballada na syntezator i automat perkusyjny.

"Żart losu"

Wpatrzony w wieczorny dym, co krąży gęsto po ciemnym dachu

Samotność moje ciało owija drutem kolczastym

Żądza miłosnej przygody tli się w resztkach ogniska, co ociepla mnie

Idę donikąd, tam, gdzie zagra dla mnie przeznaczenie.

"Dekada, czyli krocząc pośród pisania"

W minionym miesiącu, styczniu, minęła już dekada od założenia bloga. Mówiąc słowami pewnego biznesmena zagranego przez Cezarego P. w filmie "Skrzydlate świnie": "jestem daleki od werbalizowania entuzjazmu". O tak, to jest prawda. Moja twórczość była doceniania, była też gnojona, szczególnie, gdy zaczynałem, czyli dekadę temu, w drugiej klasie przysłowiowej "gimbazy". Napisałem do tej pory może z 200-250 wierszy, kilka opowiadań, prowadziłem krótkotrwałe cykle, w których przyznaję, byłem mocno niekonsekwentny. Ale to już zostało z tyłu, daleko za plecami, i nie sądzę, bym wrócił do tego, podobnie jak do prozy. Od czasu do czasu napiszę jakiś refleksyjny materialik, ale to nie jest nic zorganizowanego. Bo i tak najważniejsza jest poezja. W niej przekazuję swoje myśli, uczucia i to wszystko, co jest zdefiniowane przez to niesamowite zjawisko, badane przez religioznawców, mistyków, filozofów czy wszelkich fascynatów kultury, jakim jest dusza. W tym miejscu chciałbym podziękować wszystkim tym, którzy czytają, to, co napisałem, dziękuję za pochwały i krytykę. Fakt, jestem za to niezmiernie wdzięczny, ale w tym momencie tworzy się melanż radości i zgorzknienia - radości, gdyż przetrwałem dekadę, choć zapewne niezbyt rozpoznawalny, ale czy to powinno mieć znaczenie? A zgorzknienia, ponieważ zawsze mogłem napisać więcej, bo wiele pomysłów szybko przychodziły na ten świat i szybko z niego odchodziły, szczerze mówiąc, już nawet teraz nie pamiętam, co chciałem zawrzeć w niektórych wierszach, tym bardziej, że są zamaskowane za mgłą przeróżnych środków ukrywających właściwą treść. Ale i tak się cieszę, że wytrwałem dekadę. I należy mieć nadzieję, że wytrwam kolejne dziesięć wiosen, tylko co ja napiszę w roku 2025, w wieku 35 lat...

"Pocałunek trupa"

Gdy przybędę na ostatni ląd

Z całożyciowej wycieczki dookoła świata

Nic nie odnajdziesz w moim podróżniczym plecaku

Miłość upokorzona będzie zamknięta w moim lochu dłużej niż wieczność

Przepaść idzie do mnie, ja spoglądam w jej oczy niby mroźne piekło

I nic tam jest

Do widzenia, świecie plugastwem zszataniony

Przepaść idzie do mnie, a ja zaprzyjaźniam się z nią.

"Opowieść o rozbracie"

Dla "Figueras" Fast Distance'a

Serce królujące demonicznie

Na huragan rzuca chwałę mocy miłości

Teraźniejszość wzięła rozbrat ze szczęściem przeszłości

A pokrzywa nostalgii i forsycja zdjęć minionych dni to przyszłość

Taki jest właśnie koniec żywota duszy.

"Czy warto było wracać z gwiazd"

Dziś w nocy nie mogłem zasnąć. Cały czas moje myśli wirowały. A to dlatego, że czytam obecnie jedną najsłynniejszych powieści Stanisława Lema zatytułowaną "Powrót z gwiazd". Przeczytałem na razie pierwszy rozdział, i jestem aktualnie w środku drugiego(powieść tą już czytałem w 2008 lub 2009 roku), ale już mi się nasuwają refleksje. Akcja powieści dzieje się w bliżej nieokreślonej przyszłości, w tej przyszłości są już możliwe podróże międzygwiezdne, a nowoczesność i blichtr technologii wręcz wylewają się w hektolitrach na powierzchnię Ludzie już ze sobą nie wojują, nie kłócą się, nie zabijają i nie intrygują - czemu? Bo zostali poddani betryzacji, zabiegowi, który uniemożliwia w efekcie wyzwalanie się zła z ludzkich serc i umysłów poprzez odpowiednie reakcje na myśli. Niestety, mimo, że w powieści Lema człowiek może podróźować ku gwiazdom(bo właśnie z gwiazd wraca główny bohater powieści, Hal Bregg), to ludziom nawet się nie śni, żeby polecieć znów statkiem ku gwiazdom jak Ikar w stronę słońca, bo to zbyt duże ryzyko - w końcu jak mają się odbywać międzygwiezdne wojaże, niech angażowane do nich będą roboty, w końcu zostały one do tego stworzone i nikt z ludzi nie ucierpi, kiedy one będą ginąć w kosmicznej pustce.  Do dziś opinie na temat tego, czy "Powrót z gwiazd" jest utopijny czy antyutopijny są o dziwo podzielone, ponoć nawet sam Lem miał wątpliwości co do charakteru przyszłej, zbetryzowanej Ziemi. Wedle mojego wybitnie subiektywnego zdania, "Powrót z gwiazd" jest dziełem smutnym i napawającym lękiem. Co z tego, że jest spokój, bezpieczeństwo, sielanka(z pewnością pozorna), jak człowiek utracił przez wyidealizowane koncepcje przodków zdolność i chęć do walki oraz pragnienie odkrywania nowych rzeczy, a rodzaj ludzki żyje tak naprawdę w nudnym świecie iluzji wykreowanym przez betryzację, tak jak w złudzeniu żył Guy Montag z "451 stopni Fahrenheita" Ray'a Bradbury'ego, bohaterowie "Nowego, wspaniałego świata" Aldous'a Huxley'a czy Delta-90 z "My" Jewgienija Zamiatina. Wiele już przeczytałem powieści sci-fi, i wiele z nich prezentuje przygnębiającą przyszłość, jak jeszcze np. "Milion nowych dni" Bob'a Shaw'a, ukazujący świat końca XXII wieku, gdzie ludzkość stała się nieśmiertelna dzięki substancjom zwanymi biostatami, a tego, kto chce się kiedyś spotkać ze śmiercią i odejść w zaświaty, należy uszczęśliwić poprzez podawanie biostatów, choćby na siłę, a nuż przejrzy na oczy i dostrzeże wspaniałe zalety nieśmiertelności. Tak jak napisałem, jestem dopiero w II rozdziale i całkiem możliwe, że "Powrót z gwiazd" jeszcze zmusi mnie do przemyśleń, ale niekoniecznie już nocnych.

"Ostatni mur"

Dla przyjaciela

Cegły ostatniego muru dogasają koło moich stóp

Czy miłość cię zburzyła, ostatni murze?

"Pragnienie odpowiedzi"

Dziś, słuchając takich utworów jak "Long way home" ATB, "You may love" nagrany przez Simon'a O'Shine'a wespół z Eskovą czy inne utwory z repertuaru polskiego twórcy trance jak "Tears of memories" czy remiksu dzieła Sergey'a Nevone'a pt. "Nature" , stawiam przed sobą pytania; te pytania są oznaką zgorzknienia, rozczarowania, wszechowładniającego poczucia pustki i zagubienia. Te pytania to: "czy znajdę tą jedną, jedyną miłość?" , "gdzie zmierzam?" , "czy śmierć to kontynuacja nihilizmu czy wybawienie z doczesnych, ziemskich trosk?" , "czy rozumię świat i czy jestem rozumiany przez niego?" ,  "czy to, co stworzyłem, ma sens?" , "czy wrażliwość to przekleństwo?". Zdaje się czasem, że na te pytania nie ma odpowiedzi - nie ma ich we mnie, nie ma ich w innych, nie ma ich w Buddzie, Bogu czy innej superistocie mającej moc tworzenia. I kiedy nachodzi mnie myśl, że nie ma odpowiedzi, tym bardziej się zastanawiam nad nimi, tak jakby pragnienie odpowiedzi na te pytania napędzało mój umysł. Wiadomo, egzystencja nie jest koniecznie łatwa, codziennie walczymy o przetrwanie w ten czy inny sposób. Tylko czy przetrwanie oferuje nam jakąkolwiek nagrodę, co jest celem przeżycia na tym świecie? Napisałem w "Nowych kolorach" , w moim najnowszym wierszu tak: "moi przyjaciele nie zaglądają w dusze[...]". Jeden z moich przyjaciół powiedział, że zaglądając do duszy, można się przerazić. Czy zatem to, co rozdziera nasze dusze, te egzystencjalne pytania, które sobie zadajemy, są niczym z najstraszniejszego horroru? Wydaje się, że panicznie się tego boimy. A prowadząc refleksję nad nimi, ten paniczny strach tylko wzmagamy. Ale niezmiernie jest trudno się pozbyć otoczki pytań o ogólnie rozumiany sens naszych czynów i myśli. Czy pora umierać, jak napisał Tomasz Beksiński w swym ostatnim felietonie "Fin de siecle" czy może pora na nowe życie, tylko ciekaw jestem, na jakie życie...