Podróż zmysłów zaczęła się
Wzrokiem sięgam tam, gdzie sięgnąć nie mogę
Słuchem słyszę to, czego usłyszeć nie mogę
Smakiem czuję cierpką słodycz, psychodeliczną sieć
Co wciąga w sensualny harmider
Dotykiem oglądam otoczenie - sensory wkraczają w ostateczny etap
I koniec ambientu - a w czaszce gra dalej muzyczne LSD, lecz znika wyobraźnia
Kosmos uciekł, wizje rozpłynęły się - znów nastały nudności, co wirują zawsze tak samo aż do furii.
Co mi po mądrości, jak nie mam miłości?
Życiem bijące ciało to teraz martwe, słabe kości.
Dla tych wszystkich, o myślą o przyszłości
Czarna żółć jak podagra gryzie me myśli
I tęsknie do tych dalekich konstelacji, ciał niebieskich oblanych ciemną tonią tajemnicy
Nie dojrzysz ich gołym okiem, teleskopem
Kiedy ludzka stopa dotknie drugiej Ziemi - nie wiesz ty, nie wiem ja
Tam woda i powietrze też wyznacza rytm życia, taki sam, a tak odmienny
Jesteśmy tu - świat jest piękny, a taki brzydki
Jesteś tam - niech tamten świat będzie jak dla Słowian Wyraj
Jesteśmy tu znów - panta rhei, życie takie samo, a jednak inne po tych przebytych latach świetlnych
Przeszłość nie wróci, na zawsze pozostanie poza Wszechświatem.
Przebudzenie marzeń - to mój los
Śnię na jawie - jestem w Niebie, tu, na Ziemi
Śnię na jawie - ona mym przewodnikiem
Co wskazuje swym palcem na Niebo, tu, na Ziemi
Trance jest dla marzycieli
Dla nas, burzących nią osnowę zwykłych spraw.
Dla "Echoes of Waves" i "Touched by an Angel" InnerSync'a
Szept fali morza zrobił krok, drugi krok, trzeci krok
Jest tak blisko, a tam słońce walczy z widnokręgiem, by przegrać
W szepcie fali jesteś Ty, która będziesz moją Afrodytą
Narodzisz się tak jak ona z morskiej wody, a może stepowej trawy, górskiej skały, piasku pustynnych wzniesień
Bóg miłości zstąpi tutaj, pośród nas
I wiarę mi podaruje, która serce napełni rozkoszą
Bo ty będziesz moją Afrodytą, moją Utopią.
Ciężar klątwy to wymowny grymas na mej twarzy
Niewidoczny, w moich resztkach duszy śmiejący się ze mnie
Oto przyszłość, wyczytana dzisiaj: inteligentni są straceni
Pomocą nie będzie megalomania ani pewność siebie
Z psychofizyczną Biedą przemierzamy świat, rujnujemy siebie, by innych rujnować
Po to, by spocząć w grobie, bez spokoju jak za życia, tak i po śmierci
Ty, stworzycielu o wielu imionach
Mogłem narodzić się personifikacją kultu przeciętności
Dlaczego tak nie postąpiłeś - czy już zapłaciłem za grzechy poprzednika?
Oto moje wspomnienie
Krzyczące bólem i tym, co w głębinach ukrywam
Ukrywam nawet przed sobą samym
Czas śmierci nadejdzie, ona mnie zaatakuje
Lecz nawet niebiosa, które mnie nie słyszą
Nawet nie wiedzą, kiedy rigor mortis przywdzieje me ciało
Kiedy głos rozpaczy stanie się martwy - tego niebiosa nie wiedzą
Czy przyjmując do swego domu wieczny sen
W wiecznym śnie będziesz oczekiwać na mnie?
Życiodajny kwiat, bogini, co usunie zmęczenie z mej twarzy, mego wnętrza
Co wygra dla mnie sens, żebym przypomniał sobie, dla kogo buduję mój świat.
