Dla "Hidden Dreams" Martina Libsena
Leśne wzgórza
Gdzie jasność słońca przytula promieniami drzewa i wąwozy
Gdzie chłód leśnego strumyka zdaje się dotykać niebiańskiej granicy
W ofierze składam miłość
Przebijającą krajobrazy doczesności
Roznoszącą w pył zmierzłe troski kosmosu
Trwającej w czystej glorii do końca nieskończoności i wieczności
Lecz wśród bezdroży marazmu i gniewu tłumionego gniewem znajdziesz mnie
A ty powiesz te dwa słowa
I fikcją stanie się ból życia bez miłości.
Ty jesteś księżycem w pełni
Co prowadzi przez noc zatrutą mrokiem
Twoi przyjaciele łamią na pół ze mną
Wielkie i małe radości, wielkie i małe rozpacze
Lecz kiedy ty odlecisz na drugą stronę
Nadejdzie pustka moich dni
Bo bastion runie w dół
Bo przygnębienie zasieje smutne kwiaty
Których nikt nigdy nie zbierze.
Sam pośrodku zatrutego piekła zwanego Ziemią
Spływa na mnie ołowiany deszcz
Siłą swojej woli chce mnie obmyć
Lecz jego ciężar dźwigam na chorej duszy
Co to za uczucie dwulicowe
Które tak szybko przeobraża radość w rozpacz.
