Mój niewolnik-umysł dryfuje w oleistym wszechoceanie
Nie oczyści mego ciała dobre słowo
Jak nawykła oczyszczać ciepła woda z mydłem
A ja uciekam z oleistego wszechoceanu
I ciało me zgrubione tłuszczem wulgaryzmów świata
Wpada w strumień gejzeru
Zrywający panicznie cnoty
Moje myśli spalone wrzącą wodą
Tak, gnije bólem spokój.
Wśród splątanych chorobami i namiętnościami dusz
Gniazdo uwiła sobie muzyka
Co wymazuje dobre
Co wymazuje złe
A pozostawia po sobie
Zeschnięty liść - melanż uczuć.
Dla "Lifting Leaves" Estivy
Oblekliśmy się mgłą
Niczym niewiasta z obrazu Blake'a
Bez przerażenia, z podnieceniem
Jedność rozumu i serca wesoło piruety czyni pod niebem świetlistych chmur
Nasza miłość pachnie esencją oświecenia
Prolog niszczący skrył się zrażony naszym miłosnym sukcesem
Epilog daleki i niepewny jakby Sauron po ostatniej bitwie na Ardzie
"Carpe diem!": woła wszechgłos.
Beznadzieja zrywa słabe oblicze
W błoto żrące wyrzuca psyche
Zemsta ogniem pali szczątki twardziela
Co walczył o wewnętrzny pokój
Beznadzieja zrywa słabe oblicze.
