"Oda do sztuki(jak oda do radości)"

 Wiele imion twoich wybrzmiewa w naszym świecie

Pozwalasz mi płynąć, zanurzać się w sobie jak nadrzeczne kamienie

Obraz, rzeźba, epicedium, diorama, limeryk, powieść - jakże odrzucić jak zwiędłą różę, zwiastun śmierci, mam tą boską poliamorię!

Choć przezwano cię bluźnierstwem, nieraz spadały na ciebie skały z gór wężowego jadu, to zawsze się kryłaś w jaskini gwiezdnych pól, na których tak błogo odpoczywałaś

Niech twe święte więzi oplotą mnie, wzniosą w niebiosa z tobą miłosnych uczt

Czyż inną pokocham, czyż innej złożę u stóp jej tronu pokarm, z którego wybrzmiewają tony liryki?

Wie to tylko brama czasu, zamknięta i zarazem otwarta przede mną

Jak grzechu piekielnego przed ciałem się nie wyrzeknę duszy, bo wierna pełnią dozgonnej wierności jesteś tylko ty.

"Z różnych stron przybywają wędrowcy"

 Ojcze wszystkiego, co każda osnowa twego ducha natchnieniem napełni oddechy świata

Matko wszystkiego, co karmisz swym mlekiem głodne ciebie dusze, dla których przyziemność to wieczne więzienie

Czy w głębie miłosnej euforii spadam z pożądaniem, mijając mury z wizjami Jonatana i Dawida, czyż w nich melodią swą intonują, eros, czyż w nich odległe śpiewy philo słychać, jak militarny chór ku wojennemu wyzwaniu prowadzi?

Czy gejzer miłości wzlatuje ku górze, śnieżnobiałe chmury dziurawiąc, czy przez te otwory płyną ku przyziemności świetliste lampiony, które powiedzą o zwycięskiej bitwie eros lub philo?

Refleksje jak ciemne chmury tłoczą się nade mną, by obalić na mym ciele zbroję marazmu, czemuż on tyranię bierności we mnie zapoczątkował, a ona jak oset dojrzała?

Hiacynt, brat Pański, iluzja i celebracja brazylijskiego karnawału, co wyrokiem śmierci się okazał - oto trzęsienie ziemi przyniesione

By wartości z ołowiu stały się szafirem

Bym dopuścił do głosu świadomość swej miłości

Bym w ogrodzie rozkoszy wzniósł klasztor zakonu, w którym wszystko ma swój czas.