"Elojowie"

W tak dalekich czasach, nieogarnionej dla nas przyszłości, która pożarła symbolikę poprzednich czasów

Mieszka rasa, która bytuje w raju, lecz bezlitosne, żarłoczne piekło je atakuje

Widać tylko lasy, gdzie rosną owoce mistyczne, widać tylko rzeki, które zapomniały o hydroelektrowniach, widać tylko Księżyc, który zapomniał już o wiecznych stopach Amerykanów

Do tego wieku elojskiego me ciało nie dotrwa, mój umysł zostanie rozwiany przez wicher historii i na zawsze zapomniany, me dzieła zapadną się pod ziemię, a nawet tam ich nie znajdziecie

Lecz elojski wiek może nadejdzie jutro – za sto, dwieście, trzysta lat

Może latopisy futurystyczne przyozdobią elojski wiek w technoutopię

Lecz elojski wiek może przeminie ze Wszechświatem, i słowa nigdy nie staną się czynami.

"Idealny przegryw"

Jaśniejący mój umysł toruje drogę ku prawdzie, ku wiedzy prawdzie

Lecz jasność obraca się w szary marazm, w zagubienie się przebrała

Bo pierwsze miejsce już nie dla mnie, w słownej walce na ringu z innymi obija mnie cudza wygrana

I zagubienie nie ucieka, i przybite mi miejsce dalsze w klasyfikacji generalnej.

"Kiedy młodość staje się starością"

Dla "These Are The Days of Our Lives" Queen'a

Młodości, zanikasz we mnie, już rozpływa się przezroczyście twa droga

Raz wyłożona raniącymi me stopy cierniami, raz przyozdobione wszystkimi barwami róż i lecząca stopy moje

Lecz wciąż ona jeszcze jest lżejsza, niczym dukt leśny w dębowym morzu drzew, teraz zakrywana zimnookrutnym betonem

Młodości, jeszcze majaczy przede mną twój monument, lecz gdy cię wyburzą, czy nie umrę za życia?