Dla "Only If I" Kate Ryan
Czai się w mętnej wodzie losu cichy zabójca
Zwany wrażliwością
W imię miłości przywołuje śmierć za życia
W serca łamliwe lamentem sprzedaje kosy
Ból wewnętrznego świata jakże szybko miesza furor ze stuporem
Jakby oszalały kamikadze pędzący bezlitośnie ku śmierci
Finał smutku nadchodzi kocimi krokami
Z ziemi kiczó wydobyłem kamień poezji.
W tym miejscu proroczym
Wiecznie trwającym niczym te wszystkie istoty nadludzkie
Gdzie błękitne góry malują swe stoki kolorem czystej rzeki
Gdzie pola przewracają się wraz z gorącym wiatrem chłodnym
Gdzie wody i piaski są przyjazne
Kogo zobaczę w tym świetlanym lesie elfim
Buddę?
Boga?
Allaha?
Światowida?
Odyna?
Zeusa?
Jupitera?
A stoi sztywno przede mną słup soli
Zwany bez ustanku pytaniem bez odpowiedzi
Czy zalśnią oblicza przodków?
Czy pasje będą grzały me myśli
Jak słońca oblepiające bliskie planety dalekie
Tyle wiem, co helleński myśliciel
Tyle się dowiedziałem
Ze wiem, że nic nie wiem
Czymże jest muzyka elektroniczna? Zapewne w rozumieniu wielu artystów z wszelakich kręgów sztuki jest ona niczym muzyka dla mas, jest to jedna z masek popularnych i chwytliwych brzmień, przy których się bawią ludzie, nie pragnących od otoczenia artystycznych uczt, gdzie zachwyt nad potęgą przyrody i ludzkimi myślami to w zasadzie jedyne danie, serwowane codziennie, zjadane jednak ze smakiem i niepokryte ani ułamkiem procenta rutyny i nudy. Muzyka elektroniczna nie musi być synonimem dyskotekowych dźwięków, kochanych tak bardzo przez ten niewyróżniający się tłum szarych homo sapiens, dla których ważne jest "alko", "feta" i panny negocjowalnego afektu(również tych nienegocjowalnego). Otóż drodzy artyści! Czy wiecie, ile doznań dostarczają te syntetyczne melodie, te melancholijne i te agresywne, te wolne i te szybkie? Ubolewam nad tym, że futuryści urodzili się o kilkadziesiąt lat za wcześnie. Zapewne nie odnaleźli tych samogrających i samokomponujących instrumentów, i dzisiaj by też ich nie znaleźli w żadnym kącie świata. Jest za to syntezator, tracker, automat perkusyjny, keyboard, perkusja elektroniczna. Te uderzenia, te dźwięki wywołują wielką ekspozję inspiracji, w której łatwo się można zgubić, sam coś o tym wiem. Ani poezja śpiewana, ani rock, ani metal, ani reggae, hip-hop i jazz nie powiedzą w swych brzmieniach tyle o tym świecie, zalesionym betonem, szkłem, samochodami, pociągami, samolotami i skuterami. Te syntetyczne brzmienia skupiają w sobie sens dzisiejszego świata. A może także świata przyszłości. Czy zastanawialiście się nad tym, czy muzyka wyczerpała swoją pomysłowość? Czy będzie coś nowocześniejszego od elektrofonów? Zdaje się, że muzyczny świat może nie osiągnąć już nic więcej. Może łączyć, może tworzyć hybrydy, oryginalne i ciekawe. Dziś pewna grupa artystów to czyni, kreują melanże muzyki elektronicznej - czasami z muzyką nieelektryczną, czasami z muzyką elektryczną. Spójrzcie tylko na Rammstein, The Cuts, Goorala! Wracając do futurystów - gdyby ich młodość przypadła na rewolucję'68, odnaleźli by muzykę, która by odzwierciedlała ich dusze, złaknione nowoczeności. Na półkach futurystów umieszczone by były albumy Kraftwerka, Tangerine Dream czy Jean-Michel Jarre'a. Futuryści by byli zawsze młodymi duchem ludźmi, którzy by się bawili w dyskotekach z tymi, dla których klub jest znakiem równości ze szpanem i łatwym seksem. Może i są tam szpanerzy, może są i dzieci Casanovy, rzucającymi w dziewczyny tekstami z utworów Braci Figo Fagot, ale ich muzyka jest inspirująca, daje materiał do refleksji nad współczesnym światem, którego melodie są tak naprawdę syntetyczne, a nie przypominają gitary, skrzypiec, fortepianu czy harmonijki ustnej, Jaka to będzie refleksja, niech sam to sobie przetworzy w swym własnym rozumie, bo myślę, że nie będzie wystarczająco obiektywna. Może w tym, co tu napisałem, odnajdujecie tylko chaos i spontaniczny, jałowy słowotok, ale czy dzisiejszy świat opiszemy dostatecznie za pomocą klasycznych dla wszelkich bardów(tych solo i tych w kapelach) instrumentów?
Góry dźwięków prężą się na dalmatyńskim wybrzeżu
Niewinną winą syntbrzmienia chory jestem
Na błogosławioną synestezję
Dłoniami spoconymi dotykamy nocnego nieba gorącego
Lecimy przez bałkańskie miasta na skrzydłach melodii
Uderzył nas laser, uderzył nas stroboskop
Świateł barwy toczą się w kalejdoskop
A to wszystko wraca jak wiosna topiąca surowość zimy.
Dla "Another Reality" Karla Bartosa
Głosy schizofreniczne wypłynęły w rejs
Tłoczą do żył mych kokainę i marihuanę
Haszysz i amfetaminę
Tabaka odgarnęła rzeczywistość
Na pełnym morzu spokój układa do snu twardego stymulanty i depresanty.
Pragnienie miłości odbija się szaro w lustrze
Zblakły lata, które przeminęły
Tak dawno temu, tak jakby wczoraj
Mur nieprzebity godzi w tors i w plecy
Każdy bóg zmiażdżył powroty
Pragnienie miłości porzucone na ulicach mego życia
Niczym ogryzek okraszony zgnilizną
Klęczę przed tronem niewoli
Dwie wizje w ekranie mego życia
Wolność samotności i niewola kobiecego uczucia ciepła.
Dla "Lost Horizon" VNV Nation
Horyzont optymistycznie słania się ku snu
Złota jasność przytuliła mnie
Niczym zagubione i zmartwione dziecię do matczynego serca
Moja dusza gra
Słońce promieniami słodkimi rozbiło myśl piekielną
Słońce odsunęło swą niewidzialną dłonią deszcze i szarą bylejakość
Czy po śnie ostatecznym ujrzę zalety i idee
Jakich nie ujrzało oko na trzeciej planecie?
Dla "Quichotte Part I" Tangerine Dream
Zachłysnąłem się światłem
Czerń chłodna prysnęła na atomy
Ja miarą godzin kroczę po łanach pól niebiańskich
Czerń chłodna skleciła się niczym tipi
Demontujmy ją
Rozpoczynajmy ją
Światło nanosekundami w bieg się porwało
Wróci po wsze czasy
Będzie podróżować po wsze czasy.
Dla "Vast Emptiness" i "The New Reunion" Laser Dance
Tańczymy walca wśród świateł gwiazd
Przebijamy się w kosmiczną bezdenność
Pragnienie koi pajęczyny myśli zniewolonych
Uciekamy w las podmokły
By przeminęły w niepokoju mroku światła nasze
I naszą obecnością powrócimy do szarego przebłysku jutrzenki
By kierat żywotów nieobliczalny sterował naszą produkcją.
W opływowy kształt przybrała się zimna stal
Kusi swym wdziękiem zabójcy
Gdy stal ucieczki dokona ze swego schronienia
Lęk w okruchy najmarniejsze się przeobraża
Niczym wiosenne zawiązki liści w letnią radość.
Sędziwe lata już na was ciążą
Wasze skały rysują spontaniczne piękno
Świętokrzyska woda źródlana łagodzi przywary duszy
Lecz kultura ludu inna
Wzrokiem oblewam najdalsze horyzonty
Niczym na tatrzańskich turniach
Choć ziemia skalana wszelkościami
Budzicie eksplozją mego ciała zachwyt
Ze Świętego Krzyża, Szczytniaka i Łysicy dostrzegłem koniec świata
Tam końca wędrówki zazna skamieniały niczym słup soli pielgrzym
Co nas czeka za horyzontami?
Dla wszystkich futurystów, nawet tych, co nie są tego świadomi
Elektryczność dreszczem burzy mą jaźń
Wat i Busoni ekstatycznie chłoną w myśli elektromuzykę
Nadzieja na teraźniejszość
Nadzieja na przyszłość
Dziś szczęściem ogarnęliby planetę zieleni i błękitu
Gdy samochód aerodynamiczny sunie swą bryłą po asfalcie
W kurzu i pyle
Marinetii szkicowałby piórem "modern world"
Sant'Elia komponowałby architekturę wśród fal niewidzialnych elektromuzyki
Dziś szczęściem ogarnęliby planetę zieleni i błękitu
Lecz zaznaczyli sobą praokres nowoczesności
A ich narodziny zakwitły jakże zbyt wcześnie.
Jakby zduszony w czterech ścinach i suficie
Wyglądam przez fakturę szkła na melancholii niebo
Dziwnością stają mi się drzewa i trawa
Muzyka techniki i poezji przepływa strumieniem lekkim przez uszy i umysł
Błysk oczu duszy jaśnieje gdzieś w dalekim nieznanym
Dym cygara mąci ciemność pokoju
Jakby zduszony w czterech ścianach i suficie.
W czarnym punkcie tkwię ze światem
W czarnym punkcie pięści i sprzęt wymierzają razy nie-ofiarom
W czarnym punkcie świat nadgryza resztki nie-ludzkości
W czarnym punkcie leżę obolały wrażliwością
W czarnym punkcie nie-kocham siebie i ciebie
A morały pozostaną nasieniem nijakości.
W mieście na Oberschlesien
Gdzie przestworza boskie wyznaczają siarka i węgiel
Zagościło we mnie srebro
Wydarty siłą kruszec brodzi w morzu pamięci mej
Chodniki składają się w spokój dla nas
By tam w bieg się zaprowadzić niczym po polach Amanu i Hiperborei
Zimno surowe w chodnikach bije po powłokach
Lecz w ciepło się obraca
Gdy dotyk spotka się z prawieczną skałą
Pozostanę w chłodzie niczym wędrowiec z północnych szlaków
A nowa pasja wrasta swymi korzeniami w miłość mą.
Dla "Mieczy naszych przodków" Wojnara
Na skale zagubiony
Konsumuję żywotne pokarmy
Solna ciecz drąży zapalczywie klify
Z nieba szara chmura chłodu zabiera statek duszy
I odbija się w falach niepokoju
Ku południu Ikara i Dedala wzywam
Ponieście mnie w północne zimno
Zatońcie ze mną w hiperborejskich wzgórzach
Niech słońce południa stopi się w tak dalekim horyzoncie
Niech aura zimy odzieje nas w ciepło
W srebrnym nieboskłonie ukrywam wszelką nadzieję.
P.S. Dla "Mieczy naszych przodków" Wojnara, choć tekst utworu jest zupełnie o czymś innym niż "Hiperborea". Muzyka z "Mieczy naszych przodków" od razu mi się skojarzyła z tym dalekim krajem północy, który nigdy nie został odkryty. A może jednak...
Dla M.T.
W pragnieniu zachłysnąłem się oddechem
Niewidzialnej twej powłoki
Tęsknota pieprzem posypuje przyjaźń
Pustynią staje się obraz nasz
A ja czekam na zakrzywienie czasoprzestrzeni
Utoruje ścieżkę do paradyjskich czasów.
Na dzikim wschodzie
Kwiat więdnie rozkwitająco
Huk pistoletów płaszczy się przed nami
Noże tańczą w krwiożerczym transie
Kibice Platona i Pele sprzedają zbiorczo ciosy
W Grecji, Turcji, Serbii, Albanii
Opętują nas wojenne okrzyki
I spójrz w me oblicze, wschodni watażko
Bo w nim wizja konsekwencji.
Przepływamy świat
W swej fizyczności
W różnorodności wieków
Odbijamy się od przyjemności i obowiązków
Wprost na kolejną stronę żywotu
Lecz czy moje myśli nagrodzą przepowiednią spełnioną
By zawsze ten świat żył.
I piaskiem swe ciało obmyj
Na tej nieznanej pustyni
Spijesz błogosławieństwo z ust czerwia
Zasmakujesz dzikiego uczucia człowieczego
Rozsypiesz mgłą przyprawy kosmiczne pustkowie
Lecz w fantazji jestem zakleszczony
Niczym istoty ludzkie w ramach wszechświatowych.
