Moi przyjaciele nie zaglądają w dusze
Toczony rakiem tęsknoty
Strzelam oczami w błękitny dach, a on milczy
Nie powie, czy nadchodzi po cichu to uczucie miękkie i delikatne
Które serce odbuduje
Które ludzi razem odprowadza do końca
Które dodaje nowe kolory do szarości, czerni i bieli.
Klątwa tnie mieczem moją jaźń
"Tak, to twój ciemiężyciel": mówi głos z otchłani podświadomości
Który wszechwładca rozstąpi morze bólu niczym Mojżesz?
Który wszechwładca zniszczy kruchość, która wypija krew mego żywota?
Który wszechwładca wyrzuci w pustkę rany w uczuciach?
Na szczycie góry wypatruję słońca, którego promienie stały się nikłe jakby świeca w mroku
A w dolinie wartkim strumieniem płynie pesymizm
Skoczę weń i mnie nie będzie
Lecz nie wiem
Czy stracę rozum, czy stracę serce.
Zimny raj
Gdzie słońce nie gości
Jeno szare chmury i chłód
Atlantyk delikatnością obmywa brzegi
Islandio, najmłodsza córko Północy
Do ciebie aż tak bardzo tęskno
Choć widziałem cię jedynie w marzeniach
Bo jesteś zimnym rajem
Gdzie słońce nie gości
Lecz ciepło budujesz w uczuciu.
Opętany przez melancholię
W szaro-turkusowe niebo kieruję swoją refleksję
Kwitnie ona bezznaczeniem
Absurdem się uformowała
Odpłynęła ona już
A ja wciąż trwam.
Najbliżsi potrafią skrzywdzić
Obojętnością ducha, kiedy jesteś opętany przez wrażliwość
Słowem niewypowiedzianym, kiedy staczasz się ku swemu piekłu
Czynem nieuczynionym, kiedy całą duszą i ciałem chcesz uciec z martwego punktu
Uczuciami demonów, które zabijają cię na złość tobie
A ty myślisz, że to twoja wina.
