Gdy zamknę na zawsze powieki i mrok położy rękę na mnie
Czy moja wiara się spełni niby marzenia najbardziej upragnione
Że zamieszkam w raju literatów, co ten świat pchał w ogień bólu
Zabili siebie wódką, heroiną, psychotropem, tytoniem, kulą
I gdzieś daleko za kosmosem, w raju literatów zamieszkali
I ja kiedyś zniknę, gdy ostatnia pora roku u mnie zabrzmi
Na moje żądanie lub żądanie losu
I zamieszkam w raju literatów.
Po raz drugi dla "Angel of Hope" Martina Libsena
Nie, to nie Niebo
Nie, to nie królestwo Zeusa
Nie, to nie Nawia
Spotkamy się w miejscu
Gdzie po kres wszystkich rzeczy ucztować będziemy
I świętować władzę przyjaźni i emocji, co składa rozbite serca
I nakazuje celebrować światło szczęścia
Wy, drodzy przyjaciele, czeka na nas miejsce, wymykające się imaginacji
Ty, którą nigdy nie spotkałem - jeśli los utopi szanse tutaj
Spotkam cię tam, gdzie skończę swą podróż.
Cmentarzysko indywidualistów spala mnie
Kolektywy to nasi towarzysze
Iluzja indywidualisty umiera wśród jednolitości
Na wieki pogrzebana w ziemi indywidualistów.
Dla "Angel of Hope" Martina Libsena
Myśl uczucia niknie
Myśl umysłu ginie
Gdy patrzę przez łzy w oczach na twój miraż
Głęboko ukryty wewnątrz mnie
Wzburzone powietrze porywa cię, nie ma cię
Lecz w przyszłości z mirażu narodzisz się Ty
I odkryjesz we mnie szósty zmysł
A ten zmysł to Miłość.
Umysł mówi: "zostań"
Serce odpowiada: "odejdź"
Rozdarty morzem wątpliwości między lądami pewności, których nigdy nie dojrzałem
Tak daleko jest do brzegów, których nigdy nie dojrzałem
A sztorm swą potęgą staje się zagrożeniem
Czy zatonę?
Czy dobiję do brzegu?
Czy jakaś latarnia nada swym światłem nadziei te słowa, które tak bardzo pragnę usłyszeć?
O tym przekonany jestem - płynę
Lecz czyż nie lepiej by było osiąść na dnie morza niż nigdy nie ujrzeć lądu?
W niebiosach lśni pokusa nowego życia
Ja na skrzydłach orlich wzbijam się po nie
Szatan wzgardził, a Bóg ukarał
Klątwą wrażliwości, która bez litości morduje serca
I nikt o tym się nie dowie, choćby pędzący czas zwolnił
Czas zburzyć firmament doczesności
Nie wiem, czy czeka na mnie nagroda spełnienia marzeń
Nie wiem, czy czeka na mnie kara wieczności w strachu i bólu potężnie promieniującym mą duszę niczym Wszechświat
Ja na skrzydłach orlich wzbijam się po raz ostatni
Resztka nadziei toruje mi drogę do nowego życia...
...bo samobójca to mój przyjaciel.
Atak lewej strony - zagubienie zatrute tajemnicą poznania siebie
Atak prawej strony - jezioro mej jasności zatrute zagubieniem
Jezioro mej jasności stało się marsjańskim morzem
Które przeminęło
Które zabiło zbyt wiele smaków żywota
Które może nigdy nie istniało.
