Dla "Mieczy naszych przodków" Wojnara
Na skale zagubiony
Konsumuję żywotne pokarmy
Solna ciecz drąży zapalczywie klify
Z nieba szara chmura chłodu zabiera statek duszy
I odbija się w falach niepokoju
Ku południu Ikara i Dedala wzywam
Ponieście mnie w północne zimno
Zatońcie ze mną w hiperborejskich wzgórzach
Niech słońce południa stopi się w tak dalekim horyzoncie
Niech aura zimy odzieje nas w ciepło
W srebrnym nieboskłonie ukrywam wszelką nadzieję.
P.S. Dla "Mieczy naszych przodków" Wojnara, choć tekst utworu jest zupełnie o czymś innym niż "Hiperborea". Muzyka z "Mieczy naszych przodków" od razu mi się skojarzyła z tym dalekim krajem północy, który nigdy nie został odkryty. A może jednak...
