Moi przyjaciele nie zaglądają w dusze
Toczony rakiem tęsknoty
Strzelam oczami w błękitny dach, a on milczy
Nie powie, czy nadchodzi po cichu to uczucie miękkie i delikatne
Które serce odbuduje
Które ludzi razem odprowadza do końca
Które dodaje nowe kolory do szarości, czerni i bieli.
Klątwa tnie mieczem moją jaźń
"Tak, to twój ciemiężyciel": mówi głos z otchłani podświadomości
Który wszechwładca rozstąpi morze bólu niczym Mojżesz?
Który wszechwładca zniszczy kruchość, która wypija krew mego żywota?
Który wszechwładca wyrzuci w pustkę rany w uczuciach?
Na szczycie góry wypatruję słońca, którego promienie stały się nikłe jakby świeca w mroku
A w dolinie wartkim strumieniem płynie pesymizm
Skoczę weń i mnie nie będzie
Lecz nie wiem
Czy stracę rozum, czy stracę serce.
Zimny raj
Gdzie słońce nie gości
Jeno szare chmury i chłód
Atlantyk delikatnością obmywa brzegi
Islandio, najmłodsza córko Północy
Do ciebie aż tak bardzo tęskno
Choć widziałem cię jedynie w marzeniach
Bo jesteś zimnym rajem
Gdzie słońce nie gości
Lecz ciepło budujesz w uczuciu.
Opętany przez melancholię
W szaro-turkusowe niebo kieruję swoją refleksję
Kwitnie ona bezznaczeniem
Absurdem się uformowała
Odpłynęła ona już
A ja wciąż trwam.
Najbliżsi potrafią skrzywdzić
Obojętnością ducha, kiedy jesteś opętany przez wrażliwość
Słowem niewypowiedzianym, kiedy staczasz się ku swemu piekłu
Czynem nieuczynionym, kiedy całą duszą i ciałem chcesz uciec z martwego punktu
Uczuciami demonów, które zabijają cię na złość tobie
A ty myślisz, że to twoja wina.
I to jest właśnie magia trance'u. Magia poetyckiej muzyki bez słownej poezji, oczywiście z pewnymi wyjątkami :). Przypomina nam przeszłość, wyciąga z niej to wszystko, co było w niej dobre, ale co najsmutniejsze, te dobre rzeczy i wydarzenia już nie powrócą, a po nich pozostaną łzy i wspomnienia, które będą żyć wiecznie w naszych duszach, w naszych myślach. Lecz ta muzyka dodać można nam też sił i wzbić się ponad nostalgię, i pozwoli spojrzeć z optymizmem w przyszłość. Ale czy warto zdzierać z siebie melancholię, zdzierać z siebie tą niezwykłą nostalgię? To pytanie zdaje się pozostawać bez odpowiedzi, i każdy musi sam przed sobą na nie odpowiedzieć. I na koniec trzeba powiedzieć, że nie wszystkie trance'owe utwory budzą saudade, ale czy to ma znaczenie?
Na grzęzawisku wołam cię o pomoc
Ulecz mnie swą miłością
Gdyż tęskne cierpienie włada mym królestwem ducha.
Po raz drugi dla Mike Sanders - Amenbo(O.B.M. Notion Remix), a także dla "You May Love" Simon'a O'Shine'a feat. Eskova
Smak miłości niknie wśród ciemnego gąszczu pragnień
Jestem teraz na pustkowiu zimnym i opustoszałym przez łzy bólu i smutku
Jestem wśród mas, lekceważące egzystencjalną słabość
Które ślepo brną torem do przepaści, którą nawykliśmy nazywać śmiercią
Wtłoczyli nas do maszyny kolektywu
A ja się nie skryję w bunkrze
W niebie zwanym indywidualizmem.
Choć brodzę w pozornie czarnym
Nie zaniesiecie mnie do pozornie białego
Moja pasja moim sojusznikiem
Kłamcy rzeczywistości niech dalej na przekór peregrynują wśród masek
Które kryją szarą nicość
Niech dalej obalają mnie swoim systemem
A ja?
Sami dobrze wiecie...
Czy na końcu moich dni
Gdzie stanę przed rozstajem dróg nieznanego
Czy moja jaźń odpłynie z lekkością jesiennego liścia
Do raju, gdzie spotykają się wszystkie mitologie
Czy wsiąknie w ludzkość, krocząc dalej po świecie miłości i zbrodni
Czy spotkają się Bóg i Budda
Dając mi dar pobytu w Niebie i na Ziemi...
Dla Mike Sanders - Amenbo(O.B.M. Notion Remix)
Serce me rozbite leży na bruku
Pożerane przez mordercę zwanego czasem
W labiryncie życia podążam za twoim ogniem
Lecz znów trafiam na ścianę milczącą obojętnością
Gdzie jesteś, iskro sensu mego istnienia?
Czy przetrwam na wzburzonym morzu wraz z towarzyszką podróży?
Czy zniknę cichutko bez spełnionych marzeń?
Dla "Hidden Dreams" Martina Libsena
Leśne wzgórza
Gdzie jasność słońca przytula promieniami drzewa i wąwozy
Gdzie chłód leśnego strumyka zdaje się dotykać niebiańskiej granicy
W ofierze składam miłość
Przebijającą krajobrazy doczesności
Roznoszącą w pył zmierzłe troski kosmosu
Trwającej w czystej glorii do końca nieskończoności i wieczności
Lecz wśród bezdroży marazmu i gniewu tłumionego gniewem znajdziesz mnie
A ty powiesz te dwa słowa
I fikcją stanie się ból życia bez miłości.
Ty jesteś księżycem w pełni
Co prowadzi przez noc zatrutą mrokiem
Twoi przyjaciele łamią na pół ze mną
Wielkie i małe radości, wielkie i małe rozpacze
Lecz kiedy ty odlecisz na drugą stronę
Nadejdzie pustka moich dni
Bo bastion runie w dół
Bo przygnębienie zasieje smutne kwiaty
Których nikt nigdy nie zbierze.
Sam pośrodku zatrutego piekła zwanego Ziemią
Spływa na mnie ołowiany deszcz
Siłą swojej woli chce mnie obmyć
Lecz jego ciężar dźwigam na chorej duszy
Co to za uczucie dwulicowe
Które tak szybko przeobraża radość w rozpacz.
Dla Emanuele Congeddu - Fable Of Love (Araya Remix)
Oto nasze ostatnie pożegnanie
Wiatr chwyci nasze słowa i zaprowadzi do kraju niepamięci
Lichy kamień polny nie wspomni o szczęściu ukształtowanym w nas
Gdy armageddon zawieje piekielną wichurą nad ludzkimi światami
Kto powie o tym, że dzień obdarował nas miłością
A noc wyrwała ją jakby chwast...
Może i to rzekł ki człek
Że poeta maluje słowem
Wieczności przekazuje jakiekolwiek piękno
Na płótnie zwanym papierem
A jakiekolwiek piękno tkwi w nas i my nim jesteśmy wraz z florą i fauną.
Dla A.R.D.I - Eternity
Pośród jabłoni kolorami eksplodujących
Bieżymy w stronę tej złotej gwiazdy
Dzięki której kwitnie życie na mojej i twojej planecie
Otoczeni jesteśmy marzeniem utopijnym
A to marzenie to lasy, pola i czysty dach błękitu
Gwiazda ucieka za linię horyzontu
Wieczór oczekuje niedaleko, czas na melancholijny sen szczęśliwy.
Czymże jest cieszyć się z cierpienia bliźniego
To siła budująca dla demona przewrotnego
To smutek skryty za rachityczną, spróchniałą maską szczęścia
To umysł wypełniony po brzegi żalem niczym puchar z winem
To schizofrenia wojująca z jasnością naszej koegzystencji
To smog, zakrywający słońce władające nami
To ja, który sukcesywnie zatapia się w bagnie wszystkiego zła
Bo homo homini lupus est.
Dla VNV Nation - Radius²
Wśród nieboskłonu, co odbija piekielną pustkę kosmosu
Cyklony tańczą okręgami i porywają
Umysły skażone bezcnotliwością
Ja biegnę po palącej ziemi
Wzbijam się niczym ptaki pędzące z północy na południe podczas jesiennej pory
Gwiezdne szlaki przyspieszają wraz z syntezatorowymi dźwiękami
Tak, to było moje widzenie
Natchnione widzenie.
My, poeci wyklęci
Finał życia rozgrywamy na szubienicach
Szukamy we dnie i nocy modlitwy pocieszenia
Kroczymy z diabłami w czarne portale
Zakrywamy subkulturami pęknięte ścieżki naszych istnień
Utrwalamy skamieniałe serca
Które spoczywają wiecznie w wodzie pełnej krwi naszych dusz.
Dla "Beloved" VNV Nation i "Tears of Memories" Simon'a O'Shine'a
Spojrzałem w oczy otchłani
Ona rysuje śmierć na linii życia
Miłość obraca w piekielną pustkę
Płacz pali szczęśliwą twarz już dawno zamaskowaną pudrem zgorzknienia
Burzy wątły most do przeznaczenia
Choć podróżuję
Jak przykazała Desireless w "Voyage Voyage"
Szczęście los daje mi na parę minut
A szczęście formuje się w pożółkłe oblicze diaboliczne
Niczym kartki papieru dotknięte różnorodnością dziejów
Widzę światło w tunelu
Jak nawykło nas nawiedzać po doczesności
Lecz to jest robaczek świętojański
Który ze swym światłem umiera
Tak jak kosmos dogorywa od miliardów lat.
Z pędem powietrza
Zanurzyłem się szaleńczo w Morzu Białym
Przez fakturę wody ujrzałem górne dno mroku
Rzeczywistości zamieniły się miejscami
I jestem nadal wśród was.
Dla Sergey Nevone - Nature(Simon O'Shine Remix)
Ten pył z zachodzącego słońca
Co szaleństwem tańczy na solarnym murze pomarańczy i żółci
Spłynął na mnie darami świętymi
Ja otworzyłem im zrujnowaną bramę do serca mego
One wyściełały ziemię mojej zsmutniałej radości.
Dla "When I'm With You" Tomasa Heredii
Przez jeziorko dostrzegłem kruszejącą błyskiem ciemność
Twa nadzieja błyszczy na tafli wody
Choć błądzę nad zastygłymi, starymi drzewcami
Twa nadzieja błyszczy na tafli wody
Błękit i zieleń idą do siebie jakby yin i yang
Choć woda zamknięta zimnem
Kochanków miłość goreje niczym pożar emocji
Front zmierzchu rozbija w pył dzień
Ściana nocy ukryje przed oczami kochanków Niebieskie Źródła
Niech oni w dym się przeobrażą
A powietrze poniesie po widnokrąg.
Dla "Anya" Simon'a O'Shine'a
Trance jest wyzwoleniem
Świętym deszczem na Atacamie
W eter płynie sentyment i szczęście
Trance nutami pisze historię momentów uniesień
Trance jest pędzlem, a my jesteśmy płótnem...
... z konkretnego materiału.
Mój niewolnik-umysł dryfuje w oleistym wszechoceanie
Nie oczyści mego ciała dobre słowo
Jak nawykła oczyszczać ciepła woda z mydłem
A ja uciekam z oleistego wszechoceanu
I ciało me zgrubione tłuszczem wulgaryzmów świata
Wpada w strumień gejzeru
Zrywający panicznie cnoty
Moje myśli spalone wrzącą wodą
Tak, gnije bólem spokój.
Wśród splątanych chorobami i namiętnościami dusz
Gniazdo uwiła sobie muzyka
Co wymazuje dobre
Co wymazuje złe
A pozostawia po sobie
Zeschnięty liść - melanż uczuć.
Dla "Lifting Leaves" Estivy
Oblekliśmy się mgłą
Niczym niewiasta z obrazu Blake'a
Bez przerażenia, z podnieceniem
Jedność rozumu i serca wesoło piruety czyni pod niebem świetlistych chmur
Nasza miłość pachnie esencją oświecenia
Prolog niszczący skrył się zrażony naszym miłosnym sukcesem
Epilog daleki i niepewny jakby Sauron po ostatniej bitwie na Ardzie
"Carpe diem!": woła wszechgłos.
Beznadzieja zrywa słabe oblicze
W błoto żrące wyrzuca psyche
Zemsta ogniem pali szczątki twardziela
Co walczył o wewnętrzny pokój
Beznadzieja zrywa słabe oblicze.
Dla "Coming Home" Armina van Buurena
Zmęczenie przysłało mnie do tego domu sprzed lat
W jego wnętrzu opustoszonym przez stęchłe powietrze
Zataczają orbity retrospekcje
Ach! Moja powłoka rozerwana żalem!
Młodość umyka co dnia na drugi kraniec świata
Dziś na polarnej pustyni ze śmiercią płaczliwie się godzą
Retrospekcje, co budzą paraliżującą tęsknotę
Retrospekcje, co do diabelskich czeluści wyrzucają stoicyzm.
Dla "Part of Me" Etasonica i "Memories of You" Tomasa Heredii
W tym miejscu kwiecistym
Zasianym cudem różano-chabrowym
Aureola połyskuje nad naszymi głowami dusz głodnych
Wiersz tajemniczy wieszcz pisze o nas elektronicznie
Choć twój dotyk zalany miłością czuję niczym ciepły, orzeźwiający wietrzyk
Serce jest zahibernowane zimą mych myśli
Czy zmartwychwstanie, walcząc o uczucia żar nieprzejednany?
Dla tych, którzy trwają w mych wspomnieniach, czyżby właśnie oni nie ginęli?
Ta Lotta
Stworzona z syntetycznych dźwięków słodkich
Niczym owoc z gruszy stojącej swym pomnikiem na tej polanie memoriów
Mój byt wszechogarnia
Łza wspomnienia kruszy bruzdą twarz
Jak Hamlet oczyma duszy
Jawią mi się licznie zjawy pozytywne mówiące
O miłości niepojętej i wybuchającej namiętnością
O zabawie szalejącej huraganem
O przyjaźniach wielbiących prawdę
Czym przyszłość niepewna w swym losie obdarzy?
Dla "Schnurbi" Paula Kalkbrennera
Ciężkie niebo kroczy królewsko nad naszymi ciałami marnymi
Zgniata nas z wilgocią sypkiego żywiołu
Nostalgia frunie majestatycznie na powietrznej planszy szaroburości
W tle sunie jakby muzyka zbawiciela
Pozostanę otulony płaszczem elektronicznych organów.
Muzycznego algorytmu sens pulsuje w mej myśli
Nie w uczynku, nie w mowie
Skreślam wzory bez dowodów niby bestia swe ofiary nie-winne
Elektromuzyka mój mrok rozbiera na olśnione części pierwsze
One apatię i acedię słusznie wysyłają na szubienicę
Ciek natchnienia płynie
Sentymentalny i uduchowiony
Ciek natchnienia płynie
Z góry-źródła refleksji
Które nie spotkają pióra ni klawisza.
Dla "Babylon" Josh'a Ferrin'a
Ujrzałem twą sylwetkę w gwieździe
Która ciepło namiętności daruje naszej egzystencji
Sięgam prawicą w niebo
Ciebie tam nie ma
Dym ukrywa twe ciało miodem anielskie
A dym spłynął nagle w cztery strony świata
Limbus nadal mym królem
Płacz szczery jakby trawiąca lawa dzieli mnie
Gdzież podróż skończę
By cień szczęścia ochłodził mnie...
Przy kontuarze siedzi królowa balu
Powabna swą gracją kłamstwa
Czarujący dżentelmeni
Alkoholizujący i opaleni
Porwać chcą ją do swych dorobków przed rokokowym pałacem swawoli
Myśliciel obserwuje używkową rozrywkę
Dusza artystyczna może uczuciem zabałamuci jej w głowie
I obumrze dla niej ten pałac swawoli
Bo serce śpiewem wyjaśni światło życia jej:
"Istnieją trzy cnoty boskie, nie istnieje już blichtr alkoholu, seksu i narkotyków".
Dla "Lost Love" Simon'a O'Shine'a i TrancEye'a
Trwamy związani ciepłymi ciałami na tej drodze emocji
Wiosny dzień chmurą wznosi cię nad padół łez
Ze sklepienia niebieskiego biją gorące błyskawice
A ty tańczysz ze słońcem i księżycem
Inspirowana melodią futurystyczną
Gdzie odchodzisz, mój kwiecie spokojnego ogrodu
Czy zapiszesz deklarację miłości
Na papierze, co umrze bez krzyku w ogniu
Zabiorę z sobą chwile uśmiechu
Tak smutnego, że zniewala me pieśni czyste
Co na mnie czeka, aniele o wonnych ziołach?
Dla Vangelis - Hymne(InnerSync Emotional Remix) - bo dzięki muzyce trance odkryłem nowe pokłady miłosnej duszy.
Ukochana stworzona z mgieł moich snów
Weź me dłonie rozżarzony węgiel
Padnijmy niczym wojacy na polu bitwy
Wśród błękitów rozjaśnionych miłością naszą
Muzyka jakby kosmiczna krąży wokół złaknionych serc
Niczym obłoki rozpadające się nad nami
Ty wiesz, że jestem elektronicznym romantykiem
Który stworzył ukochaną z mgieł swoich snów
Lecz nowy ranek ponownie powitam tylko ja.
Dla M.P.
Przyjacielu mej idylli z przeszłości!
Piaskownica zburzona trwa w ciepłym wspomnieniu
Gdzie rączkami dziecięcymi modelowaliśmy nasze fantazje
Tak daleko jakby w galaktyce na końcu wszechświata
Tak blisko jakby za ścianą domu mego
Nasze głosy łkają samotnie
Na pustkowiu nicości
Budowle naszych ja umierają martwe
Choć spragniona myśl szarga duszą spragnioną
Ma melancholia złośliwa nie napisze nigdy:
"Znów wznieśmy monument naszej przyjaźni ab ovo"
Linie kolejowe prowadzą do nieskończoności
Na pokładzie pociągu zostawiamy ślad po nas nikły
W kabinie maszynisty krąży dociekliwość losu
Parowozy gniją bezlitośnie na marginesach bocznic
Elektrowozy gniją bezlitośnie na trasach kolejowych
Puentę zostawiam na deser
Wielki czas konsumpcji oczekuję niczym naród żydowski zbawiciela.
Elektrodźwięki odkryły kurtynę duszy
Przylgnęły niby trwale do żywotu
Wieczór beztroski słucha syntezatorów
Na parkiecie wir przypadku
Poprzez ciemne chmury nocy
Ujrzałem punkty dalekich słońc
Niech elektromateria płynie swym promieniem
Poprzez ten zawiły wszechświat.
