Dla „Don't Turn Away” Rene Ablaze feat. Diana Leah
Tak bardzo zakochany w wierze, że znika wszelki strach
Tak bardzo zakochany w wierze, bo ty jesteś moim sercem i umysłem
Tak bardzo zakochany w wierze, zatem piszę dla ciebie epos moimi myślami i czynami
Tak bardzo zakochany w wierze, razem z nią niczym ona góry przeniesiemy cały Wszechświat.
Cóż mawiać ma człowiek, który patrzy w to niebiańskie, nieskończone pole gwiazd?
Chce on tylko skoczyć w to gwiezdne morze, odbyć rejs poza krainę zwaną Wszechświatem
Ten rejs niby podróż ludzi do Amanu, nie zaprowadzi go za granice Wszechświata, choćby kluczył po kosmosie biliony lat
Ten człowiek, wpatrzony tęsknie w to niebiańskie, nieskończone pole gwiazd, już nie może odnaleźć na Ziemi swej oazy
Zatem skoczy w to gwiezdne morze, by w zapomnienie odeszły demony przeszłości.
Dla Syrian - Navigation(Delobbo Remix)
Takie dni w mym życiorysie odnalazłem, gdzie ze szczęściem braterską krwią byłem połączony
Ale to już odległe wspomnienie, które rozstało się ze mną – melodia wykuta na strunach cytry wciąż ciebie przywołuje
Zatem dlaczego wciąż żyć mi jest nakazane?
Czemu wciąż dane jest mi żyć, kiedy sam w anonimowej masie już nie znajdę maleńkiej iskierki nadziei?
Pamiętam ten młodzieńczy, nastoletni śmiech, co w mej dorosłości usta wyginał w uśmiech
Uśmiechu już nie obejrzysz, śmierć go już zabrała
A ja tańczę danse macabre, niczego już nie poszukując, bo taki dni w mym życiorysie odnalazłem, gdzie ze szczęściem braterską krwią byłem połączony.
Tęskno mej duszy do idealnego świata
Siła życia obraca się w zimną, nieskończoną przestrzeń, gdy tylko spojrzę na planetę, gdzie po raz pierwszy me dziecięce stopy poczuły chłód ziemi, tak tryskający życiem chłód ziemi
Ludzkie Żywocie, czemuś piekielne wizje nałożył na me oczy jak opaskę – tak siebie się wstydzę, jak świadomy żerującego na nim pasożyta alkoholik lub narkoman
Przeszłość wciąż mnie dogania, a przyszłości dogonić nie umiem
Empatia zrobiła ze mnie wyrzutka, me uczucia się wypaliły i tylko widzę ich dym marny
Tam, gdzie była niewzruszona fasada twardego egoisty, dziś jest wojenna pożoga nie dająca się skryć
Ja twojego świata, Ludzki Żywocie, już zmienić nie mogę, bo siła naprawcza umarła
Zatem śnię o idealnym świecie, gdzie jest tylko piękna teraźniejszość, i o którym nadzieja co dzień mi opowiada.
Dotykam klawiszy, które zaraz odbiorą natchnienie
Symfonia gra – sentymentalność przetacza się w elektromelodię
Symfonia gra – mrok groźny wysuwa się z elektromelodii
Nowe brzmienia – one daleko poza lirą, harfą i fortepianem
Nowe brzmienia – wyraz emocjonalny, który nie każdy pojmie.
Czy to Bóg, czy to los, czy to przeznaczenie – tego już się nie dowiem
Ktoś dał mi pióro, więc piszę wiersze, które są płaczem i które są radością
Które są miłosnymi hymnami i które są traktatami filozoficznymi
Ktoś dał mi pióro, by inni wiedzieli, jak melancholia wypala poetę i jak jego dzieło zostało przywdziane przez tą zagadkową kobietę
Czy ona sprawia, że moja droga poety pozostanie dla mnie i dla innych łamigłówką potworną?
Dla "Elektronaut" VNV Nation
Syntetyczne elektrodźwięki muzyczne pulsują w statku kosmicznym, w międzygwiezdnej podróży
W mgławicy tajemnice przed astronomami i kosmonautami skryte, gwiazdy oświetlają nasze umysły, kroczą niewidocznie po drodze hiperprzestrzennej w komputerze astronawigacyjnym
Kto stworzył gwiazdy i mgławice, ciemną przestrzeń je okalającą - czy to dzieło Elohimów, a może Najwyższego o miriadach obliczy?
Czy dotrzemy tam, gdzie najdalsze sięgają sygnały radioastronomiczne?
Wiaro, przyjaciółka moja najdroższa, gdzież ja znajdę twą twarz w zeświecczeniu?
Pieniądz rośnie, brzuch nasycony – czy ty, Wiaro, zaparłaś się tego świata?
Już nie rozgrywasz meczu, na walkower cię wystawili
Mówią mi ludzie: „głupiś, bo Wiara to twa przyjaciółka, spójrz na chemiczne, fizyczne, biologiczne i socjologiczne definicje, tabele oraz referaty, przebiegnij wzrokiem przez matematyczne równania”
A ja im odpowiadam: „głupim, bo Wiara ma jak żona, z nią chce dzielić życie, wyrzec się jej to jak zamordować duszę”
Czyż nie widzą oni, że materia przychodzi i odchodzi, dzieło ludzkich rąk można tak szybko strącić w otchłań niepamięci,
A ja w Wierze wciąż zakochany, a Wiarą niech się stanie tą – tą, której nigdy nie spotkałem.
Dla M.
W głębi ciebie miała – nadzieję, która wyznaczyłaby jej sens
Obumarłeś – a nadzieja stała się grząska, nadzieja też może obumrzeć
W nauce i modlitwach szuka odpowiedzi, by nie pozwolić obumrzeć nadziei
Losie o tak wielu imionach, spojrzyj kolejny raz na nią łaskawym okiem, niech nadzieja nie umrze ostatnia
Losie o tak wielu imionach, niech twe tchnienie życia odnowi w niej nadzieję, dlaczego znów ma obawiać się obumarcia?
Skrzywdziłem cię swoim egoizmem, jak dotknąłeś me serce, bym tobie pomógł – to do T.
Skrzywdziłem cię swoim egoizmem, gdy radę mi podsuwałaś, bym lepszy był, a w moich oczach byłaś wrogiem – to do M.
Skrzywdziłem cię swoim egoizmem, gdy swym posłaniem chciałeś przekazać, bym lepszy był, by mój umysł wrażliwy otworzyć na ludzi – to do W.
Lepszym być, nadwrażliwość wydać na pożarcie, wrażliwym być, dostrzegać ludzkie piękno, pomoc odnaleźć w sobie – taka musi ma być droga.
Pamiętny rok 1918 – bałkańscy Słowianie połączyli swe dusze, ich herb to ty, Jugosławio
Twoim znakiem była południowosłowiańska jedność – od Słowenii po Macedonię
Walczyli komiti i ustasze o swą niezależność, lecz twe nogi i ręce były niczym hartowana stal, Jugosławio
Starszy człowiek, zrodzony w twym łonie, tęskni za tobą, boś ty jego matką, Jugosławio
Dziś podzieleni, wiernopoddańcze pokłony niszczącej ich sile biją, lecz krew ta sama
Chcieli cię ratować, lecz w 2003 roku inne imię tobie dali, a trzy lata później odeszłaś, i już nie wrócisz
Nad Górami Dynarskimi rankiem już nie zalśni jugosłowiańskie słońce, nad Adriatykiem fale nie zaśpiewają o tobie
Niech nostalgia starszego człowieka wybaczy ci to, że odeszłaś i już nie wrócisz.
Dla "Afterlife" State of the Union
Żyć nie mogę dla ciebie – bo ciebie nie ma, twej aury okrążającej mnie
Żyć muszę dla siebie – wypatrywać w gwiezdnym niebie kolejnej szansy na rewolucję mnie
Wszystkie receptory mych pięciu zmysłów nie przekazały mi o tobie żadnych sygnałów ni marnej informacji
Każde miejsce i każde uczucie to wspomnienie ciebie, której nigdy nie spotkałem
Każde miejsce i każde uczucie przebudza wielką siłę, która trwa nie wie po co, myśląc, że ona coś zmieni i znajdzie ciebie
Lecz odnaleźć ciebie nie może, więc trwa, nie wie po co.
Może 15 miliardów lat temu rękami swymi ulepił kosmos
Może 6 miliardów lat temu oddechem swym i umysłem swym stworzył Ziemię, Jowisz, Merkury i inne toć ci zacne planety
A on dał posłanie ludziom i innym kosmicznym rasom: „czcijcie mnie, jak tylko chcecie, toć macie wolę wolną jak żadna materia ni insze stworzenie wkoło”
Czy On jest deistą, czy On upodobał sobie kreacjonizm, czy On umiłował sobie teistyczny ewolucjonizm, czy On lubuje się w tym, czego nie znamy?
Teolog, Astronom, Biolog, a nawet Filozof – każdy ma wyczerpującą niby monografia odpowiedź na to pytanie
A dał też inne posłanie ludziom i innym kosmicznym rasom: „nie czcijcie mnie, ufajcie nauce i rozumowi, lecz niech śledzą was oczy wątpliwości co do mnie, czujcie ich wzrok na sobie”
Nie ma objawienia i logicznej konkluzji – może tylko Jego wiarą poczujesz, może go usuniesz rozumem, a może wszystko się wyjaśni, kiedy twoje oczy zamkną się już ostatni raz i już ich nie otworzysz.
Po raz drugi dla "Someone Like You" Ram & Susana
Cenniejsza od złota, dumniejsza od diamentu, pyszniejsza od błękitu czystego nieba
To ty, zakazany owocu Edenu, gdzie grzechem jest cię zerwać i zjeść
Po to jesteś, by cię ugłaskać i zostawić na gałązce
Lecz nie istniejesz, zakazany owocu Edenu
A ja znów, prowadząc ze sobą samym konwersację, mówię, że istniejesz
A zakazany owoc Edenu to ciepły dreszcz, który być może nigdy nie przebiegnie przez moje ciało.
Dwa życia zarejestrowane w mym notatniku, gdzie są notatki o mnie
Z jednym idę teraz, z drugim pójdę kiedyś
W jednym o zgryzotę i drażliwość przyprawia nieznany sterujący nami, w drugim go poznamy
Zużytą drobnostką nam się staną wcześniejsze przywary i przygody bynajmniej nie bajkowe
„Hymn o moich marzeniach”, „W Nawii, w Wyraju”, „Tam, gdzie skończę swą podróż” - oto klucz do drugiego życia, który dasz mi ty, nieznany sterujący nami.
Dla "Arena" VNV Nation
Odejść do ciebie, do Utopii, na Zenn-La – na zawsze już, dlaczego to wyznacza me pragnienie?
Dlaczego zawrzeć chcę przymierze ze śmiercią – po to, by już nie czuć drętwiejącego bólu, który skacze po mej duszy?
Dlaczego czarne godziny przebiegają przede mną i pozostawiają swój ślad?
Me ciało wyzbyte napędzającego go powietrza, ono wyjaśnia, dlaczego ze śmiercią mi do twarzy.
Czas idzie do przodu - nie ogląda się za siebie, nie staje w miejscu, zmienia wszelką materię
Ile czasu jest mi jeszcze przypisane?
Wyrzekając się dobrowolnego wejścia w przykrytą mrokiem otchłań, trwam niepewnie w nadziei
Czasie, nie przypisuj mi zbyt wiele siebie, chcę się już teraz spotkać z tym, czego oko nie widziało i ucho nie słyszało
Ale tylko wtedy, gdy ty się skończysz.
Po raz drugi dla "Teleconnect part II" VNV Nation
Krwawe rany otworzyły się w mym ciele, walcząc na bitewnym polu – po raz ostatni
Lecz się nie boję, w głębi mych oczu, w uśmiechu mych ust nie ujrzysz lęku przed piekielnym ogniem
Nie boję się, gdyż za chwil parę wyruszę do bezprzestrzennego raju bez zegarów i bez kalendarzy
To już najwyższy czas, wynagrodzić złe sny wrażliwości, wynagrodzić niezrozumienie i smutne dni, zdające się wiecznością
Nie wiem, czy piasek przykryje mnie i zje kości, nie wiem, czy stanę się popiołem w urnie
Wiem, że gdy w drogę ostatnią wyruszę, całe zło palące mnie ucieknie i nie odnajdzie powrotu
Bym cieszył się, że wynagrodzono złe sny wrażliwości, wynagrodzono niezrozumienie i smutne dni, zdające się wiecznością.
Znaleźć się w machinie czasu jak u Wells'a, cofnąć się o lata, niemalże eony
Kiedy wrażliwość nie była pod butem pogardy, a rozum torował drogi, którymi chodzono, by płomień nadziei w ludzkich sercach wzniecał się w kolorach tęczy
To XXI wiek - nikt nie chce dać budulca, by wznosić poetyckie wieże, sięgające nieba, aby przekazać formę, w której jest godziwa treść
A kiedy inżynierowie pióra wznoszą je, one się nie wahając, zawalają i zamieniają się w bałagan gruzu
XXI wiek jakby las po kwaśnych deszczach, które strawiły bezpowrotnie drzewa, gdzie rosła i przemawiała poezja
Zawodząco śpiewam, a wokół mnie tylko głusza, płaczę, a wokół mnie tylko obojętności kręgi
Nie tego chciałem – więzienia, gdzie wolność to iluzja
Nie tego chciałem – być może szczęście nadejdzie, kiedy ostatni oddech ze mnie wypłynie i bezszelestnie się rozwieje.
Księgami i refleksjami umysł poszerzasz ponoćprawdnie
Lecz czym są te cząsteczki prawdy, które prowadzą do perfekcji poza ograniczeniami?
Czy krokami wolnymi, czy biegiem dotrzemy do perfekcji poza ograniczeniami?
Czy księgi i refleksje to perfekcja poza ograniczeniami, czy droga wybrukowana nimi prowadzi do perfekcji poza ograniczeniami?
P.S. Wiersz napisany 02.08.2016.
Świecie, biblijna marności nad marnością, która wszystko jest marnością
Poza nawiasem, gdzie egzystuję, piszę ten wiersz, kiedy ja obracam się w zimną, lodową rzeźbę
Świecie, mnie nie cenisz, zatem jaką ja mogę ci obliczyć cenę?
Świecie, bojaźń trząsa mną i moja krew, co daje siły, uchodzi i wsiąka w ziemię, bo już jest zmęczona twoją obecnością
Lecz do żył napływa muzyka, wiedza i wiara, więc rozkosznie uciekam przed twoimi wadami i przywarami, Świecie, gdyż to mój jedyny kierunek
Tak niewiele sensu w mym sensie, choć życia nie brakuje w mym życiu
Świecie, kiedyś przestaniemy być jednym
Wiedz, że po rozstaniu z tobą są rzeczy leczące, które tu są nierealną imaginacją, a tam są prawdziwe jak u ciebie niezmierzone pola cierpienia.
Dla Giuseppe Ottaviani feat. Faith – Angel(Club Mix)
Jakichż wyzbyłem się iluzji, mamiących me serce
A zagubienie wciąż trwa, żyjąc w zakamarkach duszy
Nie kochając już tego świata, jestem orędownikiem wiary
O wiaro, ta, która wlewasz w serca na nowo sens egzystencji
Już nie szukam mej oblubienicy, już odsłonięto przede mną prawdę
Tam, gdzie skończę swą podróż – to cel mojej wiary
Czymże jest 70 lat kroczenia pośród pustych domostw przy wieczności, gdzie już nigdy nie będę sam?
Wiara wyzwala ciebie
Wiara zniewala ciebie
Gdy swą wolę powierzasz boskim regułom, czy sięgniesz wzrokiem poza światło prowadzące ciebie po obiecaną rozkosz, gdzie nie istnieje czasoprzestrzeń?
Czy chcesz przenikać tą obiecaną rozkosz, która nie wiesz, czy nie jest fałszywa?
Sięgnąłeś ponad naukę, w romantycznej wierze i intuicji pulsuje twoja oraz moja jaźń
Oby obiecana rozkosz spotkała ciebie, spotkała mnie
Bo wiem, że tutaj twe tory i me błądzą w ciemnych tunelach, nie znając tych błogich stanów euforycznych na granicy z morią
Oby obiecana rozkosz otworzyła przed nami drzwi do tego, czym jest naprawdę moja i twoja wolność.
Natchnieni walczącymi ze sobą ideami
Zawarli cały swój świat w swych hymnach poruszających ludzkie serca
Wyznawcy zielonej flagi, wyznawcy czarnych i czerwonych flag, rzecznicy religii barwnych flag wyznaczających narodowe kursy
Każdy z bojowników wysyła swoimi falami mózgowymi przesłanie - że nadszedł czas końca starej drogi, że przyszedł początek nowej drogi, że wyzwolenie nie jest tylko tam, ale i tu
Lecz idea zawsze wyląduje w błocie, zniweczona przez żądzę władzy, przez pragnienie wielbienia mamony, przez podstępne nowe znaczenie - to moje przesłanie.
Kamienny ołtarz pośród niezbadanych ostępów leśnych
Gdzie modły nasze wzlatują gdzieś wysoko, a nikt nie wie gdzie
Ogień naszych żywotów płonie na kamiennym ołtarzu - prawdziwą ofiarę stanowimy my
Choć darujemy naszym władcom życia, lasów, wojny i płodności chleb, wodę i kaszę - prawdziwą ofiarę stanowimy my
Niech kamienny ołtarz pamięta lata, kiedy świetlisty księżyc był bogiem, a leśna polana boginią
Ja będę pamiętał, że te leśne ostępy to moi bracia.
P.S. Wiersz napisany 18.06.2016
Gdy głowę swą wznoszę w górę, w te chmury, co krążą nad nami, a które nic nie chcą powiedzieć
Czuję wiarę - mury losu się kruszą, widzę poprzez duszę dobre dni
Dobre dni możesz mi dać, o Stwórco tutaj pośród nieprzewidywalnego tumultu ludzkiego
Lecz dobre dni możesz mi dać też w miejscu wielbiącym Ciebie, do którego każdy pójdzie, co niesie w swym sercu choć iskierkę nadziei, przeobrażone w dobro, miłość i optymizm ducha
Gdy głowę swą wznoszę w górę, już wiem, że choćby zło zawładnęło mym przemijającym życiem, spotka się potem z beznadzieją błagającą o litość, która sama się zniszczy
Zawsze wierny, wierny sobie, Tobie, o Święty Panie, i ponadzmysłowemu światu, który toruje mą ścieżkę ku wyspie ponad wszelkim pięknem, pośród złowrogich, nienawistnych rąk, ponad moją dzisiejszą marnością.
Dla "Somewhere Over The Rainbow" Cosmic Gate
Gdzieś na końcu tęczy, co widnieje nad nami po deszczowych chmurach
Znajduje się ziemia, która obraca zawiść, kłamstwo, gorycz i żal w radości wielkie połacie
Nie ma tam garnca złota, są diamentowe zamki, srebrne i wiecznie zielone gaje, łąki ukwiecone kolorowymi bukietami, zboża tam wesoło uśmiechają się do nas, a my do nich
To wszystko efekt tęsknoczasu, i ja tam kiedyś dojdę, zerwę z tamtejszych drzew owoc życia, wycisnę z trawy odżywczy napój
Lecz to nastąpi, gdy dróg koleiny runą w dół, a runą one, gdy śmierć mnie obejmie i prawdziwa się stanie wizja stworzona z marzeń.
Ku Morzu Bałtyckiemu schodzę
Tam, gdzie spotyka się morska woda z niebiańskim dachem, położone są krainy, rządzone przez północną Marzannę
W dolince zmysłami wszystkimi tak mocno czuję ten sławetny rok, kiedy tu Zygmunt III Waza biegł ku południowemu słońcu, by zobaczyć polski kraj
Ku Morzu Bałtyckiemu schodzę
Kamienie poukrywane w piaskach, tylko ich głowy widać
W jarze mówią dawne dni, mówią w krzewach, drzewach i ziołach jadalnych i niejadalnych
Ku Morzu Bałtyckiemu schodzę
O Lisim Jarze będą pamiętać tylko fotografie.
Na plaży kremowego piasku i szarych kamieni, gdzie zaczyna się i kończy Samogitia oraz Lithuania Minor
Bałtyk swymi zimnymi przypływami myje me stopy w letnio-wiosenny czas
Za Bałtykiem nordyckie krainy atlantyckie, gdzie nad lodowatą powierzchnią figury swe zatacza matka omnioceanu
Bałtyk przeminie, zmieni formę, ukaże kiedyś swe skarby nam, Gotlandia, Wolin i Bornholm rozpadną się niczym wysuszona róża
A ty, Jurato, na zawsze pozostaniesz w falach Bałtyku, sławiąc już zawsze bałtyckie, germańskie, słowiańskie i ugrofińskie ojczyzny.
Dla "Holding On" VNV Nation
Tak bardzo wierzyłem, wierzę i wierzyć w ciebie muszę, choć może nie powinienem
Czy ty uwierzysz we mnie, przekroczysz granice definicji i konwenansów, wejdziesz na szczyt, gdzie Mount Everest to główka szpilki?
Cofnąć już się nie mogę, chodzić po zamarzniętej tafli jeziora z nadzieją, że przetrwa rozgorączkowany front burzowy - to moje przykazanie
Me ciało dziurawi drżenie febryczne, a ostatki myśli krążą wokół ciebie, analizując ciepło majowej nocy
Ta majowa noc to preludium czerwcowego lata, które tak bardzo wierzy w ciebie, oazo pustyń, drzewo, wyrosłe na stepie lub w tundrze, listku boróweczki, przebijający śnieżny dywan na grenlandzkim brzegu.
Dla R.H. oraz dla tych, którzy nie śmią porzucić wiary, zasad oraz honoru
Twoja wiara to twój miecz, którym chronisz to, co miłością bezwarunkową przychylnie obdarzyłeś
Honorem i zasadami zasłaniasz się przed bezeceństwem i słowami, którymi chcą cię skrzywdzić - nonsensem jest się poddawać, gdy rośnie tak szybko wkoło ciebie gniew z panicznym lękiem
Wiesz, że za twą szorstkością, gruboskórnością i czynami de nomine złymi króluje w tobie wrażliwość, którą ci fałszywie dobrzy tobie chcą odebrać na zawsze
Przyjdzie czas dobry dla twej wiary, dla twej wrażliwości, kiedy ty uniesiesz się ostatni raz w stronę gwiazd
Lecz jaka im wszystkim szkoda, niewiara i pozory granic dobra oraz zła, że tutaj nieliczni pośród licznych widzą to, co powinni, choć bywają ślepi
W nielicznych pośród licznych odnajdziesz spokój, odnajdziesz, co ciebie definiuje, choćby inni komunałami bezrefleksyjnymi i wyzbytych prawdziwego sumienia chcieli ciebie wyburzyć
Wiara, honor, zasady - ostateczność poza zamkniętymi przestrzeniami.
Dla "Teleconnect pt. 2" VNV Nation
Ogród, gdzie zielenią się i mnożą powabne trawy
Rosną z uciechą wiśnie, śliwy i grusze, południowe owoce rodem z Cypru i Sycylii
Skały, które nie są zimne, a gorące, żyjące swym życiem dla nas wszystkich
Święte lasy, gdzie gościnna zwierzyna dla innej zwierzyny, żywiąca się swą manną, rozrzuconą wśród jagód, malin, jeżyn i poziomek
Swarogowa tarcza tam tak mocno świeci, nie zatapia się w oceanie w strachu przed nocą
Ziemia – maska trawy, skrywające bogactwo niczym ukraińskie czarnoziemy
Ona rodzi sama, niepokojona człowieczym czynem - tak, to Hiperborea Słowian, poza zmysłami, poza nami
Będę kiedyś tam, spotkamy się pod dobroczynnym cieniem brzóz, skąd spijać będziemy oskołę, nie uprzedzając to wysiłkiem
Do Nawii i Wyraju prowadzą kręte drogi, lecz i tak kiedyś spełni się sen, zwany ostatnią prostą przed bramą Nawii i Wyraju, gdzie nikt nie wie, co to znaczy, że wszystko, co dobre, kiedyś się kończy.
Z rannych mgieł mlecznobiałych wyłaniają się z wolna dębowe posągi
Z rannych mgieł mlecznobiałych oczyszcza się grodziszcze uświęcone
Patrimps, Perkun i Pergrubrius - ich moce tańczą nad nami pełne energii kosmosu
Vejopatis, Milda i Medeine - ich ziemscy przedstawiciele niosą wszechożywienie
Wokół dąbrowy, świerczyny i sosnobory delikatnie snują opowieści boże i mityczne
Dąbrów, świerczyn i sosnoborów bagna i runa leśne, gdzie Saule przebija się przez kwiaty gałęzi oraz igiełki, pozdrawiają nas, choć widzą to jedynie ludzie o ostrych zmysłach
Odchodzę już na południe, do słowiańskich stron, to samo ujrzę, lecz opowiadać o tym będą już inne siły.
Uroczysko schowane cicho w wąwozie, gdzie wodne biegi mieszają się z obumarłymi liśćmi jesiennymi i wiosenną aurą
Czuję w nim oddechy lat, gdzie kiedyś drewniana kącina przypominała praprzodkom o zaskakującej sile natury
W uroczysku żywioły i garści czasu kącinę zabrały, teraz cicho stróżuje tu wiatr
Wiatr, który zsyła na nas tajemnicę, od której uciec nie chcemy
Czuję uroczysko w krwiobiegu mnie oplatającym, które zsyła na nas tajemnicę, przebudzające upór, by poznać ją
Lecz czy odkrycie tajemnicy ma większą wartość, czy nie zyskamy, kiedy będzie wegetować sama sobie?
P.S. Wiersz z ok. 29-ego marca, kompletnie zapomniałem, że miał on zostać opublikowany, zatem teraz to czynię, lepiej późno niż wcale ;-).
Wolność, niezależność i ja ponad podzielonymi umysłami podarowanymi innym osobom
Myśl spragniona zrozumienia dążąca do akceptacji przez was, myśl, która chce się wydostać z gąszczu niepewności
Wsłuchany w dźwięki muzyki, wczytany w litery książek, artykułów i blogowpisów, uciekam, by ran swych nie jątrzyć
Jaki nastanie mój epilog, gdzie kończy się mój prolog, gdzie żal, co jest mym napędem, stanie się nareszcie suchy, bez soków go odżywiających
Czas czyśćca już jest obok mnie, cichy, lecz mnie rozstrajający
Ja ponad podzielonymi umysłami, sam, na zawsze sam, bez luster.
Dla "Never Forget" Abstract Vision & Elite Electronic
Gdzieś pośród wzgórz morenowych między Północą a Wschodem, co pamiętają pradzieje starsze niż my
Spokojnie się wznoszą w lasach święte gaje, a dumnie ich bałtyckie bogi
Święte wody, drzewa, głazy, zwierzęta i słońce łączą się w twierdzę dla bóstw
Ziemie pruskie, żmudzkie, łatgalskie i jaćwińskie, ich lasy, kurhany i wodne miejsca, to znak czasu, który przeminął po przyjściu Jerozolimy, Nazaretu i Betlejem
Widzę was w puszczach, tak małych, jak i wielkich, tak samo jak świętowitową ósemkę oczu i czwórkę ust oraz perunowy, dodający sił wrzask, grzmotem się manifestujący
Widzę was, choć tylko mojemu zubożałemu spojrzeniu to dane
Zobaczysz to też - bądź mi bratem, bądź mi siostrą
Bałtyckie uroczysko, opuszczone, tak bardzo zapomniane, pogrążone w osłupieniu-smuteczku
Lecz są serca, gdzie ono trwa - trwa, jakby ręką adamantium dotknięte.
To, czego usilnie szukam
W historii, filozofii, księgach religijnych, w każdej z dyscyplin nauki
To ja, który nie ma ukształtowanej formy z gorzkich łez, które na darmo wylałem
Spoglądam na symbole ludzi – to nie ja, który ciągle szuka siebie bezowocnie jak igłę w stogu siana
To nie ja, który już wie, że miłość nie jest ostatecznym spełnieniem
To nie ja, który poszukuje prawdziwego szczęścia, nie wiedzący, czym ono jest.
Dla "Jestem obok ciebie" Universe
Kochanki - zwana Wiedzą, zwana Poezją i zwana Muzyką
Wy wyrywacie mnie z padołu, gdzie każdy miażdży każdego
Wy spostrzegacie bez słów, że uciekam do was i przyjmujecie mnie tak jak syna marnotrawnego
Gdyż okrucieństwo w prawdzie przygniata mnie, żyję jako poligamista tylko dla Wiedzy, Poezji i Muzyki.
Dla "As It Fades" VNV Nation
My, istoty, zamarli w samotności pośród nieporozumień ludzi
Pozostawiamy swe sprawy swemu nieprzewidywalnemu biegowi
Nasza mądrość i inteligencja pozostająca w ciemnej matni strachu - nie spojrzy czułym okiem na nas zwykła kobieta ni mężczyzna
Fides et ratio - to eksploracja sensu bytu, niedoceniana przez zwykłych
Powierzamy siebie wierze i rozumowi, by były jak nawie, nie wiedząc, czy istnieją w nas, w rodzaju ludzkim
Blakną przygnębiająco nasze twarze, które widzą i czują więcej niż zwykli, bo tak bardzo tęsknimy
Za spełnieniem, za życzliwością ku nam, za zburzeniem labiryntu, w którym zawsze błądzimy
Tak, ci ponad nami, ci, co nazywamy ich różnymi imionami
Oni zesłali mi ciebie, którą nazwę "dobrą przyszłością mego świata"
Ten ekstatyczny skok ku niebiosom, tam na dole nasza ziemia taka marna i nieważna
Ślę telepatycznie tą myśl, co przewyższa orgazm, błogie szumienie alkoholu i ecstasy
Twój dotyk, jak puszyste futerko szczeniaka, który dopiero zaczyna poznawać
Twoje słowa to kule, co przeszywają zwątpienie i marazm
Idealna Ty, perfekcja syntezy ciała i umysłu - tylko dla mnie
Oni zesłali mi ciebie, bo usłyszeli przejmujący lament, którego nie usłyszycie w najcichszych kątach, wśród milczących ścian betonowych
Oni zesłali mi ciebie, by wszystkie me drogi prowadziły do ciebie niczym do Rzymu, bym wiedział
Że zimowe dni pogrążone w sennym odrętwieniu przeobraziły się w wiosenne dni, które niebiosa zapełniają tobą - mym słońcem, co nie zgaśnie, nie stanie się supernową
To jedynie marzenie, chłodzące mą twarz, pod której skórą skrywa się gorące pragnienie - byś mnie pokochała, bym wiedział nareszcie, co to znaczy prawdziwy byt, co to znaczy sens nieskażony fałszem.
Puchem marnym nazwał was pan Adam
Może to i prawda objawiona
Pragniecie romantyka, lecz twardziela
Pragniecie twardziela, lecz romantyka
Mężczyznę wrażliwego, lecz męskiego
Mężczyznę pomocnego, ale i by tą pomocą od innych wzgardził
Mężczyznę majętnego, lecz nie chamskiego i nowobogackiego, tylko też krzywdę biednych dostrzegającego, i jak Mesjasz rozdającego i opiekuńczego
Mężczyznę mądrego i inteligentnego, ale nie nerda i by nie mówił o indyferentyzmie religijnym, imponderabiliach, aphelium i peryhelium, a także, by nie mówił o pochodzeniu słowa "ekonomia"
W szerokim świecie ja zagubiony, nie ma tych męskich ideałów, tych pięknych ideałów, twardych jakby granit, a też miękkich niczym jedwabna tkanina
To pisałem ja - poeta, który ma ponoć rozumieć kobiece dusze
Amen.
Serce nieudolnie obróciłem w mózg – kolejny raz oszukałem siebie
To XXI Wiek – la belle epoque, seksualne, drapieżne automaty w zastępstwie za miłość
Ironią częstuję ludzi, choć świadomość osłabiona boleśnie o sobie daje znać
Dostrzeżcie mnie, wy, królowe i królowie życia, szaty mam na sobie bogate jakby z dalekiego wschodniego pałacu, jakby z sieciówki
Królowe i królowie życia, dostrzeżcie we mnie piękno mody, która leży na mnie
Lecz nie dostrzeżecie serca, które łka
Które ogarnia pustka
Które tęskni za przeszłością, lęka się teraźniejszości i jest niepewne przyszłości
Które widzi miłość, pomnożoną przez obcych zakochanych
Które wie, że nadzieja jest matką głupich, choć samo naiwnie wierzy, że życzenie się spełni
By serce już nie szlochało
By nie patrzyło samotnie na pełnię księżyca, na słońce o poranku i o zmierzchu
By jego koszmary obrócić w jasne, rajskie sny
By treść jasnych, rajskich snów stała się realną formą.
Dla "Only Heaven" Delta IV
Na południu za nizinami
W krainie czarnego złota pozostawiam swe węglowe serce
W krainie czarnego złota mój dom, zwany Górnym Śląskiem
Ma siedziba to hala huty i nadszybie kopalni
Choć dym huty i kopalni niszczy, to on jest symbolem mych górnośląskich lat
Tam dom, gdzie serce, choć byłbym na Formozie lub Aleutach, na Marsie lub w dalekich galaktykach
Gdzie serce, tam dom, wyryte w industrialnym krajobrazie.
W wieżowcach futurystycznych
W parkiecie dyskoteki, za szybami pubów i nocnych klubów
W elektrycznych pociągach i tramwajach, w hybrydowych autobusach
W świecie XXI wieku próbuję odnaleźć was, którzy utkwiliście za ścianą historii
Miłości i wrażliwości, ukryte może dziś w wytartych, dżinsowych szortach, poliestrowych kurtkach, bawełnianych koszulkach z namalowanymi na nich fantazjami i fanaberiami
Gdzie jesteście, miłości i wrażliwości, wy, hymny i ody ludzkich wnętrz
Przykry smak w ustach, mdły i odrażający - tak smakuje dzisiaj myśl, której nie ma
Dzisiaj rządzi nieczas, dzisiaj dominuje bezromantyczność - to XXI wiek.
Po raz drugi dla „Miss You” Simon'a O'Shine'a
Stracony w młodości ja
Nie wiem, czy czeka mnie dobry horoskop
Nawet Baba Wanga nie dojrzy w swych oczach, gdzie panuje tak przejmująca czerń, jaki czas będzie płynął i jaka przestrzeń zostanie zbudowana w mej przyszłości
Co dzień końca bliżej, i tęsknota jak guz mózgu wewnątrz mej głowy szaleje ze wściekłości
Jestem sam pośród ludzkich potoków, które przekonane o iluzji użyteczności suną, lecz tylko oko nielicznych wie, że nie wiedzą, dokąd się przesuwają
Uciekam szybko w samobyt, bo tylko on jest mi wierny.
Te formy, które wzajemnie się uzupełniają
"Kocham cię" - ono niweczy troski, lecz niczego nie zmienią
Choć tak bardzo cię pragnę, ciebie, której nigdy nie spotkałem, nie wyrzeknę się tego, co mnie tworzy
Choć możesz tysiącami metod formułować "kocham cię", nie wyrzeknę się tego, co tworzę, czego chcę, by zamienić swą dusze w banalną rutynę
Pokochaj moją wiarę, arytmię mojego rozumu, raka, co wyżera we mnie tą nieokreśloną normalność - to ja pokocham ciebie
Tchnienie mego ciała płynie ze spacerów wśród betonowego lasu bez barokowego patosu - może ty będziesz nim
Lecz umiłowanie ciebie pozostanie może w okowach nicości, a co ma dalej trwać, będzie trwało dalej.
Rozdarty miałkością i bylejakością duszy świata
Dotykam w nocny czas konstelacji gwiazd, w których jest Ona
Zakryta ciemnym całunem w Wielkim Wozie, Cefeuszu, a może Perseuszu
Wiara gaśnie, gdy przebudzenie porankiem przychodzi i otwiera me oczy zmęczone
Wiara goreje, gdy wieczorem z dworca odjeżdżam pociągiem ku korytarzowi snów
Czy śmierć mnie samego odprowadzi do lasów, na łąki, do ogrodów, do lśniących diamentami i złotem miast, sadów przepełnionymi egzotycznymi owocami, gdzie spotkam Ją?
Ależ pragnę odnaleźć Ją tutaj, gdzie ból mieszamy z euforią
Choć pogodziłem się, że pierwsza droga może prowadzić przez pustkowia.
Dla „Sole Oriente” Vast Vision & Hindsight
Dryfuję bezwładnie wśród chmur śnieżnobiałych
Przekleństwo choroby z miłości wegetuje pośród trosk, które pięknie porzuciłem
Jasny dach świata niesie mnie ku obiecanemu mi ogniowi radości
Które ogrzeje zamrożoną mą krainę, gdzie dawniej śpiew wyrywał chwasty zwątpienia
Czy obietnica się spełni i w cud odmieni to, co kiedyś kochałem?
Dla "Ona wie" Universe
Czy minęła mnie na ulicy, na ruchliwej alei jak zjawa, co nieświadomie chce tego samego, co ja?
Czy podała mi w barze piwo, wzrokiem prosząc nieświadomie o to samo, co ja?
Czy rozmawiała ze mną i moimi przyjaciółmi, między słowami nieświadomie prosząc o to samo, co ja?
Czy tym, co są panami losu, magnatami zaświatów, chce poruszyć ich z kamienia sumienie, żądając rozpaczliwie tego samego, co ja?
Może cię już spotkałem, lecz coś oślepiło mnie i nie pozwoliło mnie cię zobaczyć
I tak wciąż jesteś tym aniołem, którego nigdy nie spotkałem.
Zimny, długi dzień przyszedł i zagościł w mym mieszkaniu
Ten żar dziś tak daleki, gorące serce schowane w chłodnej wilgoci podziemi
Żadnym górniczym szybem nie dotrzesz do żaru, jest zazdrośnie skryty przed naszymi oczami
Żyję czarną żółcią, rozlaną w wierszach, teraźniejszością bez przeszłości i przyszłości
Wiara jak ocean trwa, choć zmienia swe kształty
Rozum został sprzedany za garść beznadziejnych, miedzianych groszy mistralowi, co hula po kątach mych
"It's a pity": mówią ludzie z zachodnich wysp, a ja tymi samym słowami przyłączam się do nich
Czy szukać siebie teraz mam w gwiazdach, mgławicach, planetach nieodkrytych?
Oto grzmiąca armia - młodzi gniewni, rozżaleni, rozgoryczeni
Popchnięci przez karuzelę losu w partyzantkę, poezję, płaczące wściekłością elaboraty, modlitwę do nadziei zwanej lepszym, rozboje, co obracają niepozorny błogostan w apatię i wszystkie ubóstwo
Idą z głowami uparcie wbitymi w ziemię, z zapisanym w mózgu wersami o pożądaniu piękna miłości, lęku nienawiści i poszukiwaniu antidotum, który uleczy tak wielki weltschmerz
Depresja, alkohol i narkotyki to nowa era dekadentów, zwanymi młodymi gniewnymi, rozżalonymi, rozgoryczonymi
Gdzie jest niebo zwane spokojem?
Gdzie są ci, co są barwami, tworzącymi świętą miłość?
Dlaczego prawdziwy śmiech zmieniamy w pozory epikureizmu?
